Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Η μνήμη της Οσίας και Θεοφόρου μητρός ημών Υπομονής, τελείται τη 13^η Μαρτίου και 29^η Μαΐου.

Απολυτίκιον.

Ήχος πλ. α'.

Τον συνάναρχον Λόγον.

Την κλεινήν βασιλίδα εγκωμιάσωμεν, Υπομονήν την οσίαν, περιστεράν ευλαβή εκ του κόσμου πετασθείσαν της συγχύσεως προς τας σκηνάς του ουρανού, εν αγάπη ακλινεί, ασκήσει και ταπεινώσει βοώντες, θραύσον, λιταίς σου ημών δεσμούς ανόμους, άνασσα.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.

Υπομονής θεοστηρίκτου την ομώνυμον και βασιλίδων θεοσόφων την υπέρτιμον, την εκλάμψασαν ως άστρον εν Βυζαντίω και χορούς μοναζουσών καταπυρσεύσασαν, ταπεινώσεως βολαίς ανευφημήσωμεν, πόθω κράζοντες. Χαίροις, Μήτερ πανεύφημε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις εκμαγείον υπομονής, στήλη σωφροσύνης, αδιάσειστον αρετών, τείχος και ταμείον, Υπομονή, αγάπης, ενθέων βασιλίδων κέρας περίδοξον.

Παρακλητικός Κανών εις την Οσία Υπομονή

Ποίημα Δρos Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Μ. Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἔν τῆ άληθεία σου, 

εἰσάκουσον μου ἔν τῆ δικαιοσύνη σου. Καί μή εἰσέλθῃς εἵς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, 

ὂτι οὗ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. Ὅτι κατεδίωξεν ὅ ἐχθρός τήν ψυχήν μου 

ἐταπείνωσεν εἵς γῆν τήν ζωήν μου. Ἐκάθισε με ἔν σκοτεινοῖς, ὦς νεκρούς αἰῶνος, 

καί ήκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἔν έμοι ἐταράχθη ἤ καρδία μου. Ἐμνήσθην ήμερων 

ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἔν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἔν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. 

Διεπέτασα πρός σε τάς χείράς μου ἤ ψυχή μου ὦς γῆ ἄνυδρος σοι. Ταχύ εἰσάκουσον μου, 

Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου. Μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ, 

καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἵς λάκκον. Ἀκουστόν ποίησόν μοι τό πρωΐ 

τό έλεός σου, ὂτι ἐπί σοι ἤλπισα. Γνώρισον μοι, Κύριε, όδόν ἐν ἤ πορεύσομαι, 

ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μου. Ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου Κύριε, πρός 

σέ κατέφυγον δίδαξόν με τοΰ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἷ ὅ Θεός μου. 

Τό Πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἔν γῆ εὐθείᾳ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, 

Κύριε, ζήσεις με. Ἔν τῆ δικαιοσύνη σου, έξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου. 

Καί ἔν τῷ έλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου. Καί άπολεΐς πάντας 

τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλος σοῦ εΐμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος ἀ’. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

καί τά ἐξῇς τροπάρια.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ.

Καθυπομένειν ζοφερᾶς ἀλγοδόνας καί τάς τοῦ βίου κατωδύνους βασάνους 

ξίωσον τούς σπεύδοντας τή σή ἀρωγή, Μῆτερ εὐσυμπάθητε, βασιλίς πανοβλία,

 καί ὁσίων καύχημα, ἴνα πόθω βοῶμεν Ὑπομονή, πρός Κτίστην καί Θεόν 

ὑπάρχεις πάντων ἀνύστακτος πρέσβειρα.

Δόξα. Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Οὐ σιωπήσομεν πότε, Θεοτόκε, τά, δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀναξιοι εἰ μή γάρ σύ 

προίστασο πρεσβεύουσα, τίς ἠμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; 

Τίς δέ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σού σούς 

γάρ δούλους σώζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμός ν΄ (50)

Ελέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου 

ἑξάλειψον τό ἀνόμημα μου επί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς 

ἁμαρτίαςμοῦ καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου 

ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, 

ὅπως ἄν δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ 

ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν 

ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, 

καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί 

ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. 

Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου 

ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον 

ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου 

τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου 

καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς 

ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου 

αγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, 

καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἀν 

ολοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν 

συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, 

Κύριε, ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ 

τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον σού μόσχους.

Εἴτα ψάλλομεν τάς Ὠδᾶς τοῦ Κανόνος.

Ὠδή ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.

Ὑπόδειγμα δεῖξον ὑπομονῆς ἐν ταῖς καταιγίσι τήν προσκαίρου μου βιοτῆς, 

κραυγάζω σοί, Μῆτερ πανολβία, Ὑπομονή, βασιλίδων ὠράϊσμα.

Πατρίδα λιποῦσα, Ὑπομονή, τήν βρότειον ἤρθης πρός τήν ἄνω περιχαρῶς, 

πρός ἤν καταξίωσον λιταίς σου κάμε ἀρθῆναι τόν πόθω τιμώντα σέ.

Ὁσίων ἀγλάϊσμα γυναικών, κοσμήσασα ἔργοις εὐποΐας τῆς σήν ψυχήν 

καί πόνοις ἀσκήσεως στεφάνους, Ὑπομονή, ἀφθαρσίας ἀπείληφας.

Θεοτοκίον

Μαρία, τῆς χάριτος καθαρόν δοχεῖον, δυσώπει τόν Υἱόν σου καί Λυτρωτήν ἠμῶν 

θεραπεῦσαι ἀλγηδόνας τάς ζοφερᾶς της καρδίας, δεόμεθα.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος.

Ὁ σεπτός Σου Νυμφίος, Ὑπομονή ἄνασσα, ἐν τῷ οὐρανίω νυμφώνι, ὑποδεχόμενος 

σέ μεσιτεύειν ἀεί ὑπέρ ἠμῶν τῶν ἐν ὕμνοις μελιχροῖς τιμώντων σέ χάριν σοῖ δέδωκε.

Νυχθημεροῖς ἀγῶσι καί προσευχαῖς εἴλκυσας τήν τοῦ θείου Πνεύματος 

χάριν εὐαρεστήσασα, Ὑπομονή, τῷ Θεῶ, ὤ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως 

δοῦναι τοῖς τιμῶσι σέ χάριν καί ἔλεος.

Ἡ Τριάς ἡ ἁγία, Ὑπομονή, ἔδειξε σέ, τήν βασιλείας προσκαίρου πλούτη μισήσασαν, 

πολίτιν τῶν οὐρανῶν καί θείαν πρέσβεριαν πάντων τῶν ἀνευφημούντων σέ ὡς ὄλβον

πίστεως.

Θεοτοκίον

Σῶσαι θέλων τόν κόσμον ὁ τοῦ πάντος Κύριος ἔλαβεν ἐκ τῶν σῶν αἱμάτων τήν βρότειον,

 Θεοκυῆτος ἁγνή, καί πρός θεώσεως σφαίρας γένος τό ἀνθρώπινον ἅπαν ἀνύψωσε.

Διάσωσον, Ὑπομονή μακαρία, τούς σέ ὑμνοῦντας καί δοχεῖα ὑπομονῆς ἀναδεῖξον 

πάγχρυσα αὐτούς ἐν τοῦ βίου ταῖς τρικυμίαις.

Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν,

 καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Αἴτησις καί τό Κάθισμα.

Ἦχος β’. Πρεσβεία θερμή.

Ὁσίων λαμπτήρ μητέρων φαεινότατε, ταῖς σαῖς πρός Θεόν πρεσβείαις καταφεύγομεν 

ἐκτενῶς κραυγάζοντες• δεινά ὑπομένειν τοξεύματα, Ὑπομονή, ἀξίωσον ἐχθροῦ 

ἀεί τοῦ ζητοῦντος σπαράξαι μέ.

Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα, Κύριε.

Πενομένων βοήθεια καί ἀδικουμένων ὀφθεῖσα στήριγμα, Βασιλίς, γενού ἀκλόνητον 

ἐν ταῖς βίου ράχαις μάχαις πάντων στήριγμα.

Λοιμικά ἀρρωστήματα δίωξον εὐχαίς σου ἐκ τῶν τιμώντνων σέ καί ὑγείαν πάσι 

βράβευσον  σέ, Ὑπομονή, τοῖς μακαρίζουσιν.

Ἡ τιμία ἐπίκλησις τοῦ ὀνόματός σου ἠδύνει ἅπαντάς τους ἐν κλίνη ἀσθενήματος, 

νῦν, Ὑπομονή, κειμένους, ἔνδοξε.

Θεοτοκίον

Ραίνομεν σέ ἑκάστοτε μύροις ἐφυμνίων, Θεογεννήτρια, ὅτι χάριτι ἐσώθημεν 

ἐκ φθορᾶς ἠμεῖς διά τοῦ τόκου σου.

Ὠδή ἐ’. Φώτισον ἠμᾶς.

Ὤφθης φωτεινός λύχνος ἄκρας ταπεινώσεως, ἴνα δείξης τοῖς πιστοῖς, 

Ὑπομονή, ἀτραπούς τῆς σωτηρίου ταπεινώσεως.

Στύλε ἀκλινής φιλοπτώχου ἀντιλήψεως, βασιλίς Ὑπομονή, 

τούς σέ λαμπρῶς εὐφημούντας ἐν ἀγάπης βάθρω στήριξον.

Ὅλη φωταυγής τῷ Νυμφίω σου παρίστασαι καί πρεσβεύεις τῷ Χριστῷ, 

Ὑπομονή, ὑπέρ πάντων ἀνυμνούντων σου τήν ἄσκησιν.

Θεοτοκίον

Νεῦσον ταῖς ἠμῶν παρακλήσεσι, Παντάνασσα, καί καταπευσον τόν πόλεμον σαρκός 

τόν κατώδυνον βοῶ σοί, ὁ τρισδύστηνος.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν.

Ὑμνοῦμεν σέ, ἑαυτήν τήν τήξασαν ὡς κηρόν ἀσκητική πολιτεία, Ὑπομονή βασιλίς, 

καί πτωχείαν τοῦ Ἰησοῦ ὁλοθύμως ποθήσασαν, ἴνα τόν πλοῦτον οὐρανῶν ὑποδείξης ἠμίν 

τόν ἀδάπανον.

Παρασχου μοί μετανοίας δάκρυα καί σταγόνας ὄμβρισον μοί ἐν βίω ὑπομονῆς 

καθαιροῦσας τοῦ ἄγχους καί μεριμνῶν τό ρυπῶδες ἱμάτιον, 

Ὑπομονή, ψυχῆς ἐμῆς πρός Θεόν ὡς νεφέλη ἐντεύξεων.

Ὁδήγησον εἰς ὁδόν ἀνάγουσαν πρός ζωήν ἐν οὐρανοῖς τήν ἀγήρω, 

Ὑπομονή, τόν προσφεύγοντα πόθω τή χάριτί σου, ὀσίω ὠράϊσμα 

καί ἀλκιφρόνων γυναικών στηλογράφημα ἔμπνουν, βασίλισσα.

Θεοτοκίον

Μητρόθεε, τά ροᾶς ἀποσμηξον τῶν ἀπείρων μου δακρύων εὐχῶν σου τῶν ἀσιγήτων 

πρός Κύριον μάκτρω καί σόν Υἱόν χαρμονῆς ἀνατέλουσα καμοί φωτολαμπρόν αὐγήν, 

ἴνα πόθω ἀεί μακαρίζω σέ.

Διασωσον, Ὑπομονή μακαρία, τούς σέ ὑμνοῦντας καί δοχεῖα ὑπομονῆς ἀναδεῖξον 

πάγχρυσα αὐτούς ἐν τοῦ βίου ταῖς τρικυμίαις.

Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἔπ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα 

δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αἴτησις καί τό Κοντάκιον

Ἦχος β’. Προστασία τῶν Χριστιανῶν.

Ταῖς ἀόκνοις πρός τόν Ἰησοῦν τόν εὐΐλατον σαῖς εὐχαῖς, βασιλίς εὐκλεές, 

κατεφεύγοντες ἐκβοῶμεν• Ὑπομονή, ὅσιων γυναικών καλλονή μή παύση ἐκτενῶς 

ὑπέρ πασχόντων ἀλγεινῶς δεομένη τοῦ Κτίσαντος  τηρεῖ οὔν ἐν ὑγεία τούς ὕμνοις 

σέ εὐφημούντας καί ἀσιγήτως, ἀγλαή, αἰτουμένους σου τήν εὔνοιαν.

Προκείμενον

Ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοί.

Στίχ. Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου καί κατεύθυνε τά διαβήματά μου.

Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ Μάρκον (ἡ’ 34-θ’ 1).

Εἶπεν ὁ Κύριος ὅστις θέλει ὀπίσω Μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν 

σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω Μοί. Ὅς γάρ ἄν θέλη τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει 

αὐτήν ὅς δ’ ἄν ἀπολέση τήν ἑαυτοῦ ψυχήν ἕνεκεν Ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει 

αὐτήν. Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν 

αὐτοῦ; ἡ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; ὅς γάρ ἐάν ἐπαισχυνθῆ Μέ 

καί τούς Ἐμοῦς λόγους ἐν τή γενεά ταύτη τή μοιχαλίδι καί ἁμαρτωλῶ, καί ὁ Υἱός τοῦ 

ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν ὅταν ἔλθη ἐν τή δόξη τοῦ Πατρός Αὐτοῦ μετά 

τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καί ἔλεγεν αὐτοις ἀμήν λέγω ὑμιν ὅτι εἰσι τινές τῶν ὧδε 

ἐστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι 

τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυίαν ἐν δυνάμει.

Δόξα.

Ταῖς τοῦ σῆς Ὁσίας πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ ὁ Θεός.

Προσόμοιον.

Ἦχος πλ. β’. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Εὔκλειαν βασίλειον ἀποθεμένη ἀζύγων τήν στενήν καί δύσβατον τρῖβον ἐπεπόθησας 

καρτερώτατα, θαυμαστή ἄνασσα, Βασιλίδος ἄνασσα, Βασιλίδος κλεός, διανύσαι 

καί ἀρχέτυπον γενέσθαι νήψεως καί ὑπομονῆς ὅθεν κράζομεν βίου ὑπομενειν τάς θλίψεις 

ἀκλινῶς, Ὑπομονή, καί δυσπραγίας ἀξίωσον τούς πιστῶς τιμώντας σέ.

Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου …..

Ὠδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ὀρθρινός ὤφθης, Μῆτερ, ἀρετῶν ὥσπερ ἄλλος παντοίων ἥλιος ἐν Βασιλίδι 

πάντας φωτίζουσα καί ζόφον τῆς κακίας διώκουσα, 

Ὑπομονή, παμφαές τῆς βιοτῆς μου φάρε.

Νοσημάτων πραύνεις ἀλγηδόνας εὐχαίς σου πρός τόν Παντάνακτα, Ὑπομονή, 

καί ρῶσιν παρέχεις τοῖς ὑμνούσι τά σεπτά σου παλαίσματα καί τήν τοῖς πάσι γνωστήν 

εὐγένειαν ψυχῆς σου.

Ἡ μονή τοῦ ὁσίου Παταπίου τιμώσα τήν θείαν μνήμην σου πρός μίμησιν καμάτων 

τῶν θείων σου προτρέπεθ τούς πιστούς, παντευλόγητε Ὑπομονή, 

ἐκλεκτή του Ζωοδότου νύμφη.

Θεοτοκίον

Χοϊκῶν γένος ἅπαν μακαρίζει σέ, Κόρη Θεογεννήτρια, 

ὡς πρόξενον ἀφθίτου χαρᾶς τέ εὐφροσύνης αἰωνίου 

καί στήριγμα ἐν συμφοραίας χαλεπαῖς ἑδραῖον, Παναγία.

Ὠδή ἡ’. Τόν βασιλέα.

Ἀφθάρτου δόξης ἀξιωθεῖσα ἐν πόλω καί συγχαίρουσα δήμοις ὁσίων πρέσβευε 

δοθῆναι ἠμίν πταισμάτων λύσιν.

Ρεόντων ὤφθης, Ὑπομονή, ὑπερτέρα καί βασίλειον πλοῦτον παρεῖδες, 

ἴνα τήν πτωχείαν Χριστοῦ διδάξης πάσιν.

Ἀδειαλείπτου εὐχῆς ἐγνώσθης βιβλίον χρυσοτύπωτον, 

Μῆτερ ἁγία ὅθεν χάριν εὖρες ὑπέρ ἠμῶν πρεσβεύειν.

Θεοτοκίον

Λειμών ἁγνείας, Θεοχαρίτωτε Κόρη, τούς ἰκέτας σου ἄγνιζε πάντας σέ τούς ἀνυμνοῦντας 

ἐκ ψυχοφθόρου ρύπου.

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἀναστησον μέ, οἶμοι, τόν νενεκρωμένον, Ὑπομονή, ἁμαρτίαις ἱκέτην σου, 

ἴνα ἐν χώρα τῶν ζώντων σύν σοῖ ἀγάλλωμαι.

Μιμήσασθαι τούς πόνους τῆς ἀσκητικῆς σου, Ὑπομονή, πολιτείας 

ἀξίωσον μοναζουσῶν τήν χορείαν τήν εὐφημούσαν σέ.

Πολλήν παρά Κυρίω κεκτημένη χάριν, Ὑπομονή, 

ὡς ὁσίων ἀγλάϊσμα ὑπέρ ἠμῶν ἐκδυσώπει Αὐτόν ἑκάστοτε.

Θεοτοκίον

Ἠγιασμένη Μῆτερ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, πρός θρόνον Αὐτοῦ τόν ὑπερφωτόν 

τούς σέ τιμώντας ἀπαύστως ἐν βίω ἔλκυσον.

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον

 καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν 

ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν 

τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια

Ἄνθος μυροβόλου ὑπομονῆς κατευφραῖνον δῆμον τῶν μερόπων ἐπί τῆς γής 

καί χορόν ἀγγέλων ἐν οὐρανίοις δόμοις, Ὑπομονή, ἐπώφθης, ἔνθεε ἄνασσα.

Ἔχειν ἐστραμμένον πρός τόν Θεόν τῆς ψυχῆς τό ὄμμα καί τοῦ βίου τάς συμφορᾶς 

ὑπομένειν, Μῆτερ, καλῶς ἀξίωσον μέ, Ὑπομονή θεοφρον, σέ τό γεραίροντα.

Ἐπικαλουμένους πανευλαβῶς ὄνομα τό θεῖον καί σεπτόν σου, Ὑπομονή, βασιλίς 

θεοφρον, ἀπήμονας συντήρει καί τάς αὐτῶν αἰτήσεις πλήρου ἑκάστοτε.

Πράξεσιν ἐκλάμπουσα ἀγαθοῖς ἤρθης πρός τά ὕψη οὐρανίων θεωρίων, 

Κωνσταντίνου μῆτερ ἐσχάτου Βασιλέως, Ὑπομονή, τοῦ θείου πίστεως μάρτυρος.

Ἔχει τήν εἰκόνα σου ὁ Ναός τοῦ Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, ὡς τιμαλφῆ ὄλβον, 

ἐν Θησείω, Ὑπομονή Ὁσία, ἤν Πάντες προσκυνοῦντες σέ μακαρίζομεν.

Χαίροις, ἐκμαγεῖον ὑπομονῆς, στήλη σωφροσύνης, ἀδιάσειστον ἀρετῶν τεῖχος 

καί ταμεῖον, Ὑπομονή, ἀγάπης, ἐνθέων βασιλίδων κέρας περιδοξον.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἵ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, 

Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, 

ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἠμᾶς.

Τό Τρισάγιον

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).

Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,

καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. 

Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν· 

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου.

Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.

Δόξα Πατρί…

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομα σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· 

γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς. 

Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον· 

καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·

 καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί

τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, 

ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί  προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

Δόξα.

Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν. Μή ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῇς 

τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν. Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν  ὡς  εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς 

ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν. Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, 

πάντες ἔργα χειρῶν Σου  καί  τό  ὄνομα Σου ἐπικεκλήμεθα.

Καί νῦν.

Τῆς εὐσπλαγχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε, ἐλπίζοντες εἰς Σέ 

μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν  περιστάσεων· 

Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.

 

Καί το  Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Τήν κλεινήν βασιλίδα ἐγκωμιάσωμεν, Ὑπομονήν τήν ὁσίαν, περιστεράν εὐλαβῆ 

ἐκ τοῦ κόσμου πετασθείσαν τῆς συγχύσεως 

πρός τάς σκηνᾶς τοῦ οὐρανοῦ ἐν ἀγάπη ἀκλινεί ἀσκήσει καί ταπεινώσει 

βοῶντες Μῆτερ, λιταίς σου θραῦσον ἠμῶν τῆς ἁμαρτίας δεσμούς.

Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις μεθ’ ἤν ψάλλομεν τό ἑξῆς.

Ἦχος β’. Ὄτε ἐκ τοῦ Ξύλου.

Πάντα ὑπομένειν τά δεινά καί τοῦ μιαροῦ τάς ἑφόδους ἐξοστρακίζειν ταχύ σαῖς εὐχαῖς 

ἀξίωσόν τους σέ γεραίροντας καί πιστῶς καταφεύγοντας τή σή προστασία, 

ἀσθενεῖ ἡ κρύπτουσα καλῶς ἐν σώματι φρόνησιν ἀνδρείαν

τῷ ὄντι καί καθυποτάξασα σάρκα, ὤ Ὑπομονή, νοί τῷ θείω σου.

Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, 

ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, 

φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, 

ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς..

Ἀμήν.

Δίστιχον

Αἵρειν ἀγογγύστως τόν ζυγόν Κυρίου,

Ὑπομονή ἀξίωσον Χαραλάμπη.

ΠΗΓΗ: proseyxi

                                             ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

       Από τις εκδόσεις ‘Ορθόδοξος Κυψέλη', (Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτηρίου Οικοδομής).

---

Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (=βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (π.χ. ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βορειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.

Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, περά προς την γενέθλιο σερβική πατρίδα.

Κοντά σ' αυτά και πάνω απ' αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της. 

Υπολογίζεται νάταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β' Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.

Η καινούργια ζωή της Ελένης - αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ' όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.

Η Ελένη - αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.

Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»

Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».

Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η' και ο Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετή ένα έκαστον».Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «εύ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης και της προσευχής της.

Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο

Ακόμα, εν όσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων». Η ευλάβειά της προς τον όσιο Πατάπιο φαίνεται από το γεγονός ότι ο αγιογράφος του σπηλαίου του οσίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη της Κορινθίας θεώρησε απαραίτητο να ιστορήσει την αγία Υπομονή δίπλα από το σκήνωμα του οσίου.

Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος η αγία Υπομονή, προικισμένη με πολλά τάλαντα, που τα «εμπορεύθηκε» με σύνεση και σωφροσύνη και τα πολλαπλασίασε, κατάφερε με την αρετή, την άσκηση και την καρτερία της να φθάσει σε δυσανάβατα μέτρα αρετής. Μια σημαντική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΑ', «Επί τη κοιμήσει της μητρός Αυτού αγίας Υπομονής», αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:

«Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσαν όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγεν κατάπληκτος από την ιδικήν της σοφίαν. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετήν εκείνης. Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετεν εις την ιδικήν του περισσοτέραν σύνεσιν. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, εγινόταν προσεκτικώτερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διεπίστωνε ότι έχει ενώπιόν του έμπρακτον Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξιν από την υπομονήν, την σύνεσιν και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την επλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονώτερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεσιν, και, γνωρίζοντας την ταπείνωσιν εις το πρόσωπόν της, μετανοούσε. Όταν την εγνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερον ζήλον. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολικήν του φιλαυτίαν. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθεν εις επικοινωνίαν μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».

Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κων/ νον Παλαιολόγον επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:
       «Ως προς δε την αοίδιμον, εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».
       Η «Αγία Δέσποινα»,όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».

(Από το ημερολόγιο του 2006 της Ιεράς Μητροπόλεως Μονεμβασίας και Σπάρτης).

Σύγχρονο θαύμα της Αγίας

       Είναι αρκετές οι εμφανίσεις της αγίας Υπομονής τα τελευταία χρόνια σε ευσεβείς και μη χριστιανούς. Επιλεκτικά καταχωρούμε ένα συμβάν που περιγράφει την θαυμαστή εμφάνισί της και θεραπεία κάποιου ασθενή.
       «Η αγία Υπομονή εμφανίσθηκε ως μοναχή σε κάτοικο των Αθηνών που εργαζόταν σε ταξί. Το σταμάτησε και ζήτησε να κατευθυνθή προς το Λουτράκι. Ο ταξιτζής είχε καρκίνο του δέρματος στα χέρια του και βρισκόταν σε μεγάλη απελπισία. Καθ' οδόν η μοναχή που φορούσε ένα κουκούλι με κόκκινο σταυρό τον ρώτησε.

       Γιατί είσαι μελαγχολικός;

       Και εκείνος δεν εδίστασε να ομολογήσει όλη την αλήθεια. Μετά τον ρώτησε αν θέλη να τον σταυρώσει για να γίνει καλά και εκείνος δέχθηκε. Σε λίγο όμως τον έπιασε υπνηλία και παρεκάλεσε την μοναχή να σταθούνε λίγο για να μην σκοτωθούνε. Είχαν φθάσει κοντά στα διόδια και εύκολα θα έβρισκαν άλλο ταξί αν εκείνη βιαζόταν. Κάθησε στην άκρη του δρόμου και τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι τα χέρια του είχαν γίνει καλά, αλλά η μοναχή είχε εξαφανιστή. Ρώτησε τους ανθρώπους των διοδίων μήπως είδανε καμμιά μοναχή εκεί κοντά, αλλά κανείς δεν την είχε δει. Τότε συγκλονισμένος γύρισε στο ταξί του και κατάλαβε ότι κάποια αγία ήταν κι' έγινε άφαντη. Κατευθύνθηκε μετά στον γιατρό του και του διηγήθηκε το περιστατικό. Την στιγμή εκείνη έπεσε το μάτι του σε μια εικόνα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο του ιατρείου. Πετάχθηκε απ' το κάθισμά του και φώναξε : ‘Αυτή ήταν'.
       Σημειωτέον ότι η εικόνα ήταν της αγίας Υπομονής. Έτσι έμαθε ποια ήταν εκείνη που τον θεράπευσε και τον γλύτωσε και απ' την απελπισία. Το κουκούλι με τον κόκκινο σταυρό έδειχνε την καταγωγή πριν γίνει αυτοκρατόρισσα του Βυζαντίου και με αυτό το μοναχικό σχήμα τελείωσε και την επίγεια ζωή της. Εκ των υστέρων γίνηκε γνωστό ότι η ημέρα που γίνηκε το θαύμα ήταν 13 Μαρτίου, ημέρα που η αγία γιορτάζει».

(Από το βιβλίο εκδόσεως Ι. Μ. Οσίου Παταπίου Λουτρακίου).

ΠΗΓΗ: impantokratoros