Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως ἀρχόμεθα άναγινώσκοντες τόν ΡΜΒ’ (142) Ψαλμόν.
Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησιν μου ἐν τῆ ἀληθείᾳ σου,
εἰσάκουσον μου ἐν τῆ δικαιοσύνη σοῦ καί μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου,
ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιον σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου,
ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος
καί ἠκηδίασεν ἐπ’ ἐμέ τό πνεῦμα μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων,
ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων.
Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί.
Ταχύ εἰσάκουσον μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμα μου μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπον σου ἀπ’ ἐμοῦ,
καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον.
ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοί ἤλπισα
γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μοῦ
ἐξελοῦ μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον.
δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μοῦ
τό πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθείᾳ.
Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος σου, Κύριε, ζήσεις μέ,
ἐν τῆ δικαιοσύνη σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου
καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου
καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου,
ὅτι ἐγώ δοῦλος σου εἰμι.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχ. α´. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ, ὅτι ἀγαθός, ὅτι εἰς τόν αἰῶνα τό ἔλεος αὐτοῦ.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος β’. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν με, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὑτούς.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Στίχος γ’. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.
Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
Εἶτα τό Τροπάριον.
Ἦχος δ’. Ὅ ὑψωθείς ἔν τῷ Σταυρῶ.
Τοῦ Ἱεράρχου τῆ πανσέπτῳ Εἰκόνι, Πιστοί προσπέσωμεν αὐτῷ ἐκβοῶντες,
οἵ ἁμαρτίαις πολλαῖς ἐγκυλινδούμενοι, σπεῦσον ὦ Νικόλαε, Ἱεράρχα Κυρίου,
σαῖς πρός τόν Φιλάνθρωπον, ἱεραῖς Ἱκεσίαις, παντός κινδύνου,
λύπης καί φθοράς, καί δεινῶν νόσων, ἀπαλλάξαν ἅπαντας.
Δόξα. Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν πότε Θεοτόκε, τάς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι,
εἰμή γάρ Σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;
Τίς δέ διεφύλαξεν, ἕως νῦν ἐλευθέρους;
Οὑκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ Σοῦ,
Σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Ὁ Ν΄ (50) Ψαλμός.
Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός Σου
καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, ἐξάλειψον τό ἀνόμημα μου.
Ἐπί πλεῖον πλῦνόν με ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με.
Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιον μου ἐστι διά παντός.
Σοί μόνῳ ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιον Σου ἐποίησα,
ὅπως ἄν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις Σου καί νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαι Σε.
Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου.
Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια τῆς σοφίας Σου ἐδήλωσας μοι.
Ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι.
Ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα.
Ἀπόστρεψον τό πρόσωπον Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.
Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου.
Μή ἀπορρίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου Σου καί τό Πνεῦμα Σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ.
Ἀπόδος μοι τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου Σου καί πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με.
Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς Σου καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσιν.
Ῥῦσαι με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου, ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσα μου τήν δικαιοσύνην Σου.
Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσιν Σου.
Ὅτι, εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἄν, ὁλοκαυτώματα οὑκ εὐδοκήσεις.
Θυσίᾳ τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὑκ ἐξουδενώσει.
Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ Σου τήν Σίων καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ.
Τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα.
Τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον Σου μόσχους.
καί ὅ Κανῶν.
ἐν τοῖς Θεοτοκίοις Σεραφείμ.
’Ὠδή ἀ’. ’Ἠχός πλ. δ’. Ἁρματηλάτην Φαραώ.
Ταῖς προσευχαῖς σου Ἱερέ Νικόλαε, ἐκδυσωπῶν τόν θεόν, τό σκοτεινόν νέφος,
τό τῆς ἀθυμίας μου, Παμμάκαρ διασκεδάσαν,
θυμηδίας ύπαρχων καί εὐθυμίας ἀνάπλεῳς, τφ Παμβασιλεῖ παριστάμενος.
Ταῖς τῶν παθῶν με τρικυμίαις πάντοθεν, περικυκλούμενον,
καί λογισμῶν σάλω, τήν ψυχήν δονούμενον, ἐπί λιμένα εὔδιον, τῶν Χριστοῦ θελημάτων,
ταῖς προσευχαῖς σου κυβερνῆσαν, ὅπως σε δοξάζω, Νικόλαε.
Τῶν Ἀποστόλων καί Όσίων σύσκηνος, ἀποδεικνύμενος, καί Θεϊκῆς αἴγλης,
πάντοτε πληρούμενος, τούς τήν σεπτήν σου σήμερον, προσκυνοῦντας Εἰκόνα,
φωτός μετόχους ἀνάδειξον, εὐχαῖς σου Παμμάκαρ Νικόλαε.
Θεοτοκίον.
Σέ τήν ἐν σπλάγχνοις δεξαμένην ’Ἄχραντε, τό πῦρ τό ἄστεκτον,
ἐκδυσωπῶ πίστει, τῆς Γεέννης ρΰσαί με, καί τῆς ἀποκειμένης μοι, διά πλῆθος πταισμάτων,
κολάσεως έλευθέρωσον, σοΰ ταῖς εὐπροσδέκτοις δεήσεσι.
Ὠδῆ Ὗ’. Σύ εΐ τό στερέωμα.
Ἰνᾷ σέ δοξάζωμεν, καί σέ πρεπόντως γεραίρωμεν, δίδου ἡμῖν,
Νικόλαε Μάκαρ, τήν εἰρήνην πρεσβείαις σου.
Κοπάσαν, Νικόλαε, ταῖς σαῖς θερμαῖς παρακλήσεσι,
τάς καθ’ ἡμῶν, ἐπανισταμένας, ἀσθενείας δεόμεθα.
Ῥῦσαι με Νικόλαε, περικυκλούμενον πάθεσι, καί πειρασμοῖς,
καί κινδύνοις πλείστοις, ταῖς λιταῖς σου καί σῶσον με.
Θεοτοκίον.
Ἔχω σε Πανάσπιλε, βίου προστάτιν καί τεῖχος ἄρρηκτον διό δεινῶν,
τοῦ ματαίου βίου, οὗ πτοοῦμαι τήν ἔφοδον.
Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.
Νόσοις πλείστοις Νικόλαε, καί πολλοῖς τοῖς πταίσμασι περιπέπτωκα,
πρόφθασόν με ῥῦσαι Πάνσεπτε, ταῖς πρός τόν δεσπότην Ἱκεσίαις σου.
Ὅ ἀθῴους τυγχάνοντας, νέους τρεῖς θανάτου ἀπαλλαξάμενος,
σπεῦσον ρΰσαί με Νικόλαε, τῆς αἰωνιζούσης κατακρίσεως.
Κατακρίσεως ἄξιος, ζῶν ἔν ἀμελεῖς, εἰμί ὅ ἄθλιος, ταῖς λιταῖς σου ὦ Νικόλαε,
μετανοίας ὅρμῳ με ὁδήγησον.
Θεοτοκίον.
Ρυπωθέντα με κάθαρον, καί νενεκρωμένον με σύ ἀνάστησον,
Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τόν νεκρούς ζωώσαντα κυήσασα.
Ὠδή ἕ’. Ἰνᾷ τι με ἀπώσω.
Ἀκλινεῖ διανοίς, πρός τόν Ἐπουράνιον ἀνῆλθες Κύριον, παρ’ οὗ καί τήν χάριν,
τῶν μεγίστων θαυμάτων ἀπείληφας, Νικόλαε Μάκαρ διό ἡμᾶς τούς σούς οἰκέτας,
τῶν δεινῶν καί τῶν νόσων ἀπάλλαξον.
Ἔν τῆ θεία σου Μνήμη, Ἱερέων Νικόλαε σύλλογος τέρπεται, καί Πιστῶν χορεῖαι,
τῶν θαυμάτων τῶν σῶν ἀπολαύουσαι, ἔν χαρά τρυφῶσι,
καί ὦς εἰκός σε ἀνυμνοῦσι, καί προστάτην καλοῦσι οε μέγιστον.
Λαμπρυνθείς θεία αἴγλη, ὤφθη ἤ καρδία σου ὄντως Παράδεισος,
τῆς ζωῆς τό ξύλον, κεντημένη ἔν μέσῳ τόν Κύριον ὀν δυσώπει Πάτερ τοῦ Παραδείσου ἀπολαῦσαι,
τῆς τρυφῆς καί τῆς δόξης τούς δούλους σου.
Θεοτοκίον.
Ἀνατίθημι, Κόρη, πάσας ἐπί σοί τάς ἐλπίδας τῆς σωτηρίας μου·
Διό δυσωπῶ σε, μή παρίδῃς δεινῶς με ποντούμενον, συμφορῶν πελάγει,
ἄλλα τήν σήν δίδου μοι χεῖρα, ὦς τῷ Πέτρῳ ὅ Υἱός σου, καί σῶσον με.
Ὠδή στ’. Τήν δέησιν έκχεώ.
Χειμάζει μέν τῶν κινδύνων ὅ σάλος, ούκ ἰσχύει δε βυθίσαι με Μάκαρ·
σε γάρ ἀεί Κυβερνήτην πλουτήσας, πρός γαληνόν τόν λιμένα ἡδύνομαι,
καί φθάνω μέχρις οὐρανοῦ, διά σοῦ Ἱεράρχα Νικόλαε.
Ἱλάσθητι τοῖς σοῖς δούλοις, Παμμάκαρ, καί ὑγείας τήν ἀντίληψιν δίδου·
ὦς ἀγαθός καί φιλάδελφος φύσει, καί τῶν δεινῶν καί τῶν θλίψεων λύτρωσαι,
ταῖς θείαις σου πρός τόν Θεόν, μεσιτείαις, θεόφρον Νικόλαε.
Λυτρούμενος ἐκ θανάτου ὦς ὤφθης, τούς ἀθῴους πρίν,
ὦ Πάτερ στρατηλάτα, οὕτω καί νΰν περιστάσεως πάσης,
ἡμᾶς καί νόσων Νικόλαε λύτρωσαι, πρεσβείαις σου ταῖς ἱεραῖς,
ἶνα πόθῳ τιμῷμεν τήν Μνήμην σου.
Θεοτοκίον.
Φιλάγαθε, νυσταγμῷ βαρούμενον, ῥαθυμίας με θερμῇ σου ἱκεσίᾳ,
ἐγεῖρον νῦν καί μή δώης ὑπνῶσαι, τῆς ἁμαρτίας σόν δοῦλον εἰς θάνατον,
προστάτιν γάρ καί ὁδηγόν, τῆς ἐμῇς σε ζωῆς ἐπιγράφομαι.
Ἐπίβλεψον μετ’ εὐμενείας, Νικόλαε Μάκαρ,
καί πᾶσαν θλῖψιν λιταῖς σου ἀπέλασον,
ἐκ τῶν ψυχῶν ἡμῶν τῶν οἰκετῶν σου.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως,
ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον,
ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἲτησις καὶ τό Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Ταῖς τῶν θαυμάτων ἀκτίσι, Νικόλαε,
καταφαιδρύνεις ὑφήλιον ἅπασαν,
καί λύεις τόν ζόφον τῶν θλίψεων,
καί τῶν κινδύνων ἐλαύνεις τήν ἔφοδον,
προστάτης ὑπάρχων θερμότατος.
Καί εὐθύς τό Προκείμενον.
Οἵ Ἱερεῖς σου, Κύριε, ἐνδύσονται δικαιοσύνην καί οἵ Ὁσιοῖ σου άγαλλιάσονται.
Στίχ. Καυχήσονται Ὅσιοι ἔν δόξῃ, καί ἀγαλλιάσονται ἐπί τῶν κοιτών αὐτῶν.
Εὐαγγέλιον. Ἐκ τού κατά Ἰωάννην (Κεφ. ί” 1 – 9).
Εἶπεν ὅ Κύριος πρός τούς ἐληλυθότας πρός αύτον Ἰουδαίους.
Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὅ μή εἰσερχόμενος διά τῆς θύρας εἰς τήν αὐλήν τῶν προβάτων,
ἄλλα ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν’, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστί καί λῃστής·
ὅ δέ εἰσερχόμενος διά τῆς Οὐράς, ποιμήν ἔστι τῶν προβάτων.
Τούτῳ ὅ θυρωρός ἀνοίγει, καί τά πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει,
καί τά ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ’ ὄνομα καί ἐξάγει αὐτά.
Καί ὅταν τά ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὑτῶν πορεύεται,
καί τά πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τήν φωνήν αὐτοῦ·
ἀλλοτρίῳ δέ οὗ μή ἀκολουθήσωσιν, ἀλλά φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ,
ὅτι ούκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τήν φωνήν.
Ταύτην τήν παροιμίαν εἶπεν αὐτοῖς ὅ Ἰησοῦς·
ἐκεῖνοι δέ ούκ ἔγνωσαν τίνα ἤν ἀ ἐλάλει αὐτοῖς.
Εἶπεν οὖν πάλιν αύτοίς ὅ Ἰησοῦς·
ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγώ εἶμι ἤ θύρα τῶν προβάτων.
Πάντες ὅσοι ἦλθον πρό ἐμοῦ, κλέπται είσί καί λῃσταί·
ἀλλ’ ούκ ἤκουσαν αὐτῶν τά πρόβατα.
’Ἐγώ εἶμι ἤ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται,
καί εἰσελεύσεται, καί ἐξελεύσεται, καί νομήν εὕρησι.
Δόξα Πατρί…
Ταῖς τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις ἐλεῆμον
ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν…
Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις πρεσβείαις ἐλεῆμον
ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, έλέησόν με ὅ Θεός…
Καί τό παρόν προσόμοιον.
Ἦχος πλ. β’. Ὀλήν ἀποθέμενοι.
Ἀπαντᾷ τόν βίον μου ἔν άμελείςι διάγων, καί πρό τέλους ἔφθασα, ἄκαρπος ὅ δείλαιος,
Ὑπεράγαθε, πονηρῶν πράξεων, ἐπιφέρον μόνον, νΰν φορτία τά δυσβάστακτα·
ἅπερ Φιλάνθρωπε, σκορπίσαν ῥοπή τοῦ ἐλέους σου, καί δίδου μοι κατάνυξιν,
καί ἐπιστροφήν τήν σωτήριον, ταῖς τοῦ Νικολάου,
πρεσβείαις εὐπροσδέκτοις ὅ Θεός, ὀν εἰς πρεσβείαν προσάγω σοι. καί τήν σε κυήσασαν.
Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν σου…
Ώδή ζ’. Παῖδες Ἑβραίων.
Ῥύστης πλεόντων ἀνεδείχθης, ὦ Νικόλαε, χαί τῶν χηρῶν προστάτης,
ὀρφανῶν τε λιμήν, καί πλουτιστής πενήτων διό καί ἡμᾶς λύτρωσαι,
ἐκ κινδύνων σαῖς πρεσβείαις.
Ξένα Νικόλαε ἐργάζῃ, ἔν θαλάσσῃ μακράν καί πάσῃ ὑφηλίῳ, ταχυδρόμους ἀεί,
καί πάσχοντας προφθάνων, καί τούτους ἐκλυτρούμενος,
ἐκ τῶν νόσων καί κινδύνων.
Νόσων παντοίων καί κινδύνων, Ἰατρός φανείς, Νικόλαε τρισμάκαρ·
τῆς ψυχῆς μου διό, θεραπεῦσαν τήν νόσον, καί εὐρωστίαν δώρησαι,
ταῖς ἐνθέοις σου πρεσβείαις.
Θεοτοκίον.
Ἔπαρον χειράς σου, Παρθένε, πρός τόν εὔσπλαγχνον Θεόν καί Βασιλέα,
καί δεινῶν συμφορῶν, καί νόσων καί κινδύνων,
τῆ κραταιά πρεσβεία σου, ἐξελοῦ τούς σούς οἰκέτας.
Ὠδή ἡ’. Τόν Βασιλέα.
Τούς πειρασμῶν νῦν, περισχεθέντας τῷ βάθει,
σούς οἰκέτας Νικόλαε σῶσον, δούς ἡμῖν τήν λύσιν, αὐτῶν σαῖς ἱκεσίαις.
Ὦς ἔν τρυφή, αὐλιζόμενος Μάκαρ,
Οὐρανῶν τε δόξης ἀπολαύων, τούς σέ ἀνυμνοῦντας,
διάσῳζε εὐχαῖς σου.
Τό ἀπροσίτῳ, ἐλλαμφθείς φωτί Πάτερ,
τάς ψυχάς τῶν ἔν θλίψει αὐγάζεις, διαλύων πάντα,
τῶν πειρασμῶν τόν ζόφον.
Θεοτοκίον.
Ἰσχύεις Κόρη, τόν ἔν ἰσχύϊ τεκοῦσα, εὐσυμπάθητον Σωτῆρα τοῦ Κόσμου·
διό τῆ θερμή σου, προστρέχω βοηθείᾳ.
Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.
Γνωρίζει πᾶσα Κτίσις, Νικόλαε Μάκαρ, σῶν ἀρετῶν καί θαυμάτων τό πέλαγος·
διό καί χαίρει, προστάτην σε ὀνομάζουσα.
Νικόλαε Παμμάκαρ, σῷζε ἐκ κινδύνων, τούς σούς οἰκέτας πιστῶς σε δοξάζοντας,
ὦς μιμητής τοΰ Σωτῆρος, ἀξιοθαύμαστος.
Τρυφῶν ταῖς Οὐρανίαις, θείαις λαμπηδόσι, Θεομακάριστε Πάτερ Νικόλαε,
τῆ προστασία σου σῶσον, ἡμᾶς καί σκεπάσαν.
Θεοτοκίον.
Μαρία Θεοτόκε, τήν κεκακωμένην,
τῆ ἁμαρτίᾳ ψυχήν μου ἀγάθυνον, καί ἀγαθῶν αἰωνίων, μέτοχον ποιῆσαν.
Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς μακαρίζειν σε τήν Θεοτόκον,
τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον
καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ
καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ,
τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν,
τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.
Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια,
Νικόλαε Μάκαρ πάρεσο νΰν, προστάτης καί φύλαξ, καί ἐκ βλάβης παντοδαπῆς,
ἡμᾶς ῥῦσαι πάντας, ἔν γῆ καί ἔν θαλάσσῃ, τούς σε θερμῶς φωνοῦντας, καί μεγαλύνοντας.
Χαίροις τῶν Πατέρων κλέος στερρόν, καί τό τῆς Τριάδος, ἐνδιαίτημα καθαρόν,
τῶν πιστῶν προστάτης, καί καταπονουμένων, βοήθεια καί σκέπη, Πάτερ Νικόλαε.
Ἔν νόσοις σε ἔχομεν Ἰατρόν, ἔν κινδύνοις ῥύστην, κηδεμόνα ἔν ὀρφανοῖς,
ἔν πένησι πλοῦτον, ἔν θαλάσσῃ σωτῆρα, καί χαρμονήν ἔν θλίψει, σοφέ Νικόλαε.
Ὀρφανῶν προστάτην σε καί χηρῶν, πεινόντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν,
αἰχμαλώτων ῥύστην, πλεόντων τε σωτῆρα, κεκτήμεθα Παμμάκαρ, σοφέ Νικόλαε.
Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,
οἱ Ἅγιοι Πάντες μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τὸ Τρισάγιον
Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (Τρίς).
Δόξα Πατρί, καί Υἱῶ, καί ἁγίῳ Πνεύματι,
καί νῦν, καί ἀεί, καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς· Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.
Δέσποτα, συγχώρησον τάς ἀνομίας ἡμῖν·
Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.
Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον· Κύριε, ἐλέησον.
Δόξα Πατρί…
Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά σου· ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου·
γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καί ἐπί τῆς γῆς.
Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον·
καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·
καί μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν,
ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.
Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
καί τά Τροπάρια ταῦτα. Ἦχος πλ. β΄.
Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς, πάσης γάρ ἀπολογίας ἀποροῦντες,
ταύτην Σοι τήν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοί προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.
Δόξα.
Κύριε ἐλέησον ἡμᾶς, ἐπί Σοί γάρ πεποίθαμεν.
Μή ὀργισθῆς ἡμῖν σφόδρα, μηδέ μνησθῆς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.
Ἀλλ’ ἐπίβλεψον καί νῦν ὡς εὔσπλαχνος καί λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν.
Σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν καί ἡμεῖς λαός Σου, πάντες ἔργα χειρῶν Σου
καί τό ὄνομά Σου ἐπικεκλήμεθα.
Καί νῦν.
Τῆς εὐσπλαχνίας τήν πύλην ἄνοιξον ἡμῖν, εὐλογημένη Θεοτόκε,
ἐλπίζοντες εἰς Σέ μή ἀστοχήσομεν, ῥυσθείημεν διά Σοῦ τῶν περιστάσεων·
Σύ γάρ ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν Χριστιανῶν.
καί τό τροπάριον. Ἦχος δ’.
Κανόνα πίστεως, καί εἰκόνα πραότητος,
ἐγκρατείας διδάσκαλον,
ἀνέδειξε σε τῆ ποίμνη σου,
ἤ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια
διά τοῦτο ἐκτήσω
τῆ ταπεινώσει τά ὑψηλά,
ἡ πτωχεία τά πλούσια.
Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε,
πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῶ,
σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Ἐκτενὴς καὶ Ἀπόλυσις, μεθ’ ἣν ψάλλομεν τὸ ἑξῆς.
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τού ξύλου Σε νεκρόν.
Χάριν εἰληφώς παρά Θεοῦ, πᾶσι χορηγός τάς ἰάσεις,
ὑπό τήν σκέπην σου, Ἅγιε Νικόλαε, τοῖς σοι προστρέχουσι,
φυγαδεύεις δαιμόνων γάρ, ἀνίατα πάθη, πάντας θεραπεύεις δέ, τῆ προστασίας σου.
“Ὅθεν καί ἡμεῖς δυσωποῦμεν, πρέσβευε πρός Κύριον πόσης,
λυτρωθῆναι βλάβης τούς ὑμνοῦντας σε.
Δέσποινα πρόσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων Σου,
καί λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς Σέ ἀνατίθημι,
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην Σου.
Δι’ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν.
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὅ Θεός ἡμῶν έλέησον ἡμᾶς.
’Ἀμήν.
Σχόλια