ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟ ΕΠΤΑ ΣΠΑΘΩΝ ΤΙΤΡΩΣΚΟΜΕΝΗΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ

 

ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΤΗΝ ΥΠΟ ΕΠΤΑ ΣΠΑΘΩΝ ΤΙΤΡΩΣΚΟΜΕΝΗΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ

ΧΑΡΙΝ ΕΧΟΥΣΑΝ ΑΠΑΛΥΝΑΙ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Ποίημα Δρος  Χαραλάμπους Μ. Μπούσια

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

 

Ψαλμὸς 142

Κύριε εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου ἐνώτισαι τὴν δέησίν μου εν τῇ ἀληθείᾳ σου εἰσάκουσόν μου ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου ἐκάθισέ με ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκροὺς αἰῶνος καὶ ἠκηδίασεν  επ' ἐμὲ τὸ πνεῦμά μου ἐν ἐμοὶ ἐταράχθη ἡ καρδία μου ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων ἐμελέτησα ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων

διεπέτασα πρὸς σὲ τὰς χεῖράς μου ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι ταχὺ εἰσάκουσόν μου Κύριε ἐξέλιπε τὸ πνεῦμά μου· μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ καὶ ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον ἀκουστὸν ποίησόν μοι τὸ πρωῒ τὸ ἔλεός σου ὅτι ἐπὶ σοὶ ἤλπισα· γνώρισόν μοι Κύριε ὁδὸν ἐν ᾗ πορεύσομαι ὅτι πρὸς σὲ ἦρα τὴν ψυχήν μου

ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου Κύριε πρὸς σὲ κατέφυγον

δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τὸ θέλημά σου ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεός μου· τὸ πνεῦμά σου τὸ ἀγαθὸν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου Κύριε ζήσεις με ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ἐξάξεις ἐκ θλίψεως τὴν ψυχήν μου καὶ ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολoθρεύσεις τοὺς ἐχθρούς μου καὶ ἀπολεῖς πάντας τοὺς  θλίβοντας τὴν ψυχήν μου ὅτι ἐγὼ δοῦλός σού εἰμι.

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

 

Στίχ, α'. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ,

καὶ ἐπικαλεῖσθε τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.

 

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

 

Στίχ, β'. Πάντα τὰ ἔθνη ἐκύκλωσάν με,

καὶ τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς,

 

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

 

Στίχ, γ'. Παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη,

καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν.

 

Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,

εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἦχος δ΄ . Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Τὴν ἁπαλύνουσαν πιστῶν τὰς καρδίας

κεχερσωμένας καὶ σκληρὰς καὶ ἀνίκμους

ἐξ ἁμαρτίας μέλψωμεν, Παρθένον ἁγνήν,

ἧς ἑπτὰ τιτρώσκουσι σπάθαι θείαν καρδίαν

καὶ αὐτῆς προσπέσωμεν τῇ εἰκόνι βοῶντες·

Θεογεννῆτορ, λύτρωσαι δεινῶν,

ἀτυχημάτων καὶ θλίψεων δούλους σου.

Δόξα... Καὶ νῦν...

Οὐ σιωπήσομέν ποτε, Θεοτόκε,

τὰς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι.

Εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα,

τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων;

Τίς δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους;

Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ σοῦ·

σοὺς γὰρ δούλους σῴζεις ἀεὶ ἐκ παντοίων δεινῶν.

Ψαλμὸς 50

Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἐλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος των οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντὸς σοὶ μόνω ἥμαρτον καὶ τὸ πονηρὸν ἐνώπιόν σου ἐποίησα ὅπως ἂν δικαιωθῇς ἐν τοῖς λόγοις σου καὶ νικήσῃς ἐν τῷ κρίνεσθαί σε ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου· ἰδοὺ γὰρ ἀλήθειαν ἠγάπησας τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας σου ἐδήλωσάς μοι. ῥαντιεῖς με ὑσσώπῳ καὶ καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς με καὶ ὑπὲρ χιόνα λευκανθήσομαι ἀκουτιεῖς μοι ἀγαλλίασιν καὶ εὐφροσύνην ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεὸς καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου μὴ ἀπορρίψῃς με ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμά σου τὸ ἅγιόν μὴ ἀντανέλῃς ἀπ' ἐμοῦ ἀπόδος μοι τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με διδάξω ἀνόμους τὰς ὁδούς σου καὶ ἀσεβεῖς ἐπὶ σὲ ἐπιστρέψουσι ῥῦσαί με ἐξ αἱμάτων ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου ἀγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τὴν δικαιοσύνην σου Κύριε τὰ χείλη μου ἀνοίξεις καὶ τὸ στόμα μου ἀναγγελεῖ τὴν αἴνεσίν σου ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν ἔδωκα ἂν, ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει ἀγάθυνον Κύριε ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιὼν καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα, τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους

" Ἁπάλυνον, Μῆτερ, ἡμῶν σκληρὰς καρδίας. Χ."

ᾨδὴ α΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.

Ἁπάλυνον, Μῆτερ, ἡμῶν σκληρὰς

καρδίας εὐχαῖς σου,

Θεοτόκε, σπάθαι ἑπτὰ

καρδίαν ἡμῶν ἀγνοημάτων

ἧς καὶ δεινῆς συνηθείας τιτρώσκουσι.

Προβλήματα λῦσον, Μῆτερ Θεοῦ,

ἐγγάμων καὶ πλάνης

ἀποδίωξον τὴν ἀχλὺν

ἐκ πάντων μορφὴν τιτρωσκομένην

ὑπὸ σπαθῶν νῦν ἑπτὰ προσκυνούντων σου.

Δόξα...

Ἀντίληψις δούλων σου κραταιὰ

ὑπάρχουσα, Μῆτερ,

ἐπευλόγει προσκυνητὰς

μορφῆς σου καρδίαν τετρωμένης

ὑπὸ σπαθῶν νῦν ἑπτά, παντευλόγητε.

Καὶ νῦν...

Λαμπὰς προστασίας Χριστιανῶν,

διάλυσον ζόφον

βασκανίας, ἀδικιῶν

καὶ νόσων ἡμῶν ἀσπαζομένων

τὴν σὴν εἰκόνα ἑπτὰ σπάθας φέρουσαν.

ᾨδὴ γ΄. Οὐρανίας ἁψῖδος.

Ὑπερεύχου σῶν δούλων,

Μῆτερ Θεοῦ, ἄχραντε,

κατασπαζομένων εἰκόνα

σὴν πανσεβάσμιον,

ἐν ᾗ καρδία ἡ σὴ

ὑπὸ σπαθῶν τετρωμένη

νῦν ἑπτά, Παντάνασσα,

δείκνυται, πάναγνε.

Δόξα...

Νικητὰς σοὺς οἰκέτας

κατὰ παθῶν, Δέσποινα,

δεῖξον τοὺς πιστῶς προσκυνοῦντας

θείαν εἰκόνα σου,

ὑπὸ σπαθῶν τὴν ἑπτὰ

τιτρωσκομένην καρδίαν,

ἐξ’ ἡμῶν, Μητρόθεε,

φεῦ, ἀμπλακήματος.

Και νυν και αει..

Οἱ πιστοί, Θεοτόκε,

τὴν σὴν μορφήν, ἄχραντε,

ὑπ’ ἑπτὰ σπαθῶν τετρωμένην

κατασπαζόμενοι

σοὶ ἐκβοῶμεν τρανῶς·

Τοῦ πονηροῦ ἐπηρείας

καὶ δεινῶν διάσωσον

τοὺς εὐφημοῦντάς σε.

Νέκρωσόν μου τὰ πάθη

τὰ ζοφερά, Δέσποινα,

τοῦ ἀσπαζομένου μορφήν σου,

τὴν ἁπαλύνουσαν

σκληρὰς καρδίας πιστῶν

ἐκ βλαβερᾶς συνηθείας,

ψυχικοῦ νοσήματος

καὶ ἀτυχήματος.

Ἁπάλυνον

σκληρὰς καρδίας, Παρθένε, τῶν ὑμνητῶν σου

προσκυνούντων πανευλαβῶς μορφήν σου τὴν πάνσεπτον

σπαθῶν ὑπ’ ἑπτὰ τὴν τιτρωσκομένην.

Ἐπίβλεψον

ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε,

ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν

καὶ ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

Ηχος β’. Πρεσβεία θερμή

Καρδίας σκληράς, ἁγνή, ἡ ἁπαλύνουσα

τῶν σῶν οἰκετῶν, μὴ παύσῃ ἐποπτεύουσα

τοὺς σοὶ καταφεύγοντας,

Θεοτόκε, καρδίαν ἡ ἔχουσα

ὑπὸ παθῶν ἑπτὰ ἡμῶν παθῶν

δεινῶς τετρωμένην, Μητροπάρθενε.

ᾨδὴ δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε.

Μακαρίζειν σε πάντοτε

Ἄξιον, Παρθένε, Ἐστίν, ἧς δίστομος

τὴν καρδίαν τῆς σταυρώσεως

σοῦ Υἱοῦ ῥομφαία, Μῆτερ, ἔτρωσε.

Ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις

τῶν ἐγγάμων, Μῆτερ, αὐτῶν στειρότητος

σπάθη ἔτρωσε καρδίαν σου,

συμπαθοῦσαν πάντας τοὺς ὑμνοῦντάς σε.

Δόξα...

Τὴν καρδίαν, πανύμνητε,

ἡ τιτρωσκομένη, Θεογεννήτρια,

ὑπ’ ἑπτὰ σπαθῶν, κατάστρεψον

βέλη καθ’ ἡμῶν τοῦ πολεμήτορος.

Και νυν και αεί..

Ἐπευλόγει με, Δέσποινα,

ἧς καρδίαν πάλαι ῥομφαία δίστομος

σὴν καρδίαν, Μῆτερ, ἔτρωσε,

ὅτε σὸν Υἱὸν εἶδες σταυρούμενον.

ᾨδὴ ε΄. Φώτισον ἡμᾶς.

Ῥῦσαι συμφορῶν,

βασκανίας, πλάνης, θλίψεων

καὶ μαγείας, Θεοτόκε, ἧς ἑπτὰ

σπάθαι ἔτρωσαν καρδίαν σου τὴν πάναγνον.

Ἡ καταφυγὴ

εὐσεβῶν ἐν περιστάσεσι,

Θεοτόκε, ἐκ σπαθῶν ἡμῶν παθῶν

τετρωμένας νῦν καρδίας τάχος ἴασαι.

Δόξα...

Μέμνησο ἡμῶν,

προσκυνούντων τὴν εἰκόνα σου,

ἐν ᾗ ἔχεις τετρωμένην ἐξ ἑπτὰ

νῦν σπαθῶν καρδίαν, Μῆτερ παντευλόγητε.

Και νυν και αεί

Ὡς ἡμῶν θερμὴν

ἀρωγὸν σὲ μεγαλύνοντες

προσκυνοῦμεν σὴν μορφὴν τὴν ὑπ’ ἑπτὰ

νῦν σπαθῶν τιτρωσκομένην, Παμμακάριστε.

ᾨδὴ στ΄. Τὴν δέησιν.

Νικήτορας κατ’ ἐχθρῶν ἀνάδειξον

ἀοράτων τοὺς πιστῶς προσκυνοῦντας

τὴν σὴν μορφὴν ὑπ’ ἑπτὰ τετρωμένην

σπαθῶν, σεμνὴ Θεοτόκε, πανύμνητε,

σῶν οἰκετῶν ἁμαρτιῶν,

βασκανίας καὶ πλάνης αἰρέσεων.

Σκληρότητα καρδιῶν ἁπάλυνον

προσευχῶν σου διαθέρμων ἀρότρῳ,

Θεογεννῆτορ, ἑπτὰ ἧς καρδίαν

κατατιτρώσκουσι σπάθαι τῶν δούλων σου

παθῶν δεινῶν, ἀδικιῶν,

ἀσθενείας, μαγείας καὶ θλίψεων.

Δόξα...

Κατάπαυσον οἰκετῶν σου τάραχον,

προσκυνούντων εὐλαβῶς σὴν εἰκόνα,

ἐν ᾗ τιτρώσκεται σοῦ ἡ καρδία

ὑπὸ σπαθῶν νῦν ἑπτά, Μητροπάρθενε,

ἡμῶν κακίας καὶ παθῶν

χαμαιζήλων, θεόνυμφε Δέσποινα.

Και νυν και αεί…

Λαμπάδα μοι μετανοίας ἄναψον

τῷ πιστῶς ἀσπαζομένῳ μορφήν σου,

ὀδυνομένην πικρῶς, Θεοτόκε,

καὶ ὑπ’ ἑπτὰ νῦν σπαθῶν, πανσεβάσμιε,

τιτρωσκομένην ἀληθῶς

ἐξ ἡμῶν ἁμαρτάδων καὶ πτώσεων.

Ἁπάλυνον

σκληρὰς καρδίας, Παρθένε, τῶν ὑμνητῶν σου

προσκυνούντων πανευλαβῶς μορφήν σου τὴν πάνσεπτον

σπαθῶν ὑπ’ ἑπτὰ τὴν τιτρωσκομένην.

Ἄχραντε,

ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως

ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον

ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Ἦχος β΄. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Τὴν σὴν μορφὴν εὐλαβῶς ἀσπαζόμενοι

ὑπὸ σπαθῶν νῦν ἑπτά, Μητροπάρθενε,

τιτρωσκομένην θερμῶς ἐκβοῶμέν σοι·

Θραῦσον σῇ σπάθῃ εὐχῶν βέλη, Δέσποινα,

τὰ καθ’ ἡμῶν τοῦ δεινοῦ πολεμήτορος.

Προκείμενον

 Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.

Στίχος. Τὸ πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.

Εὐαγγέλιον κατὰ Λουκᾶν. (Κεφ. α΄ 39 - 49, 56 )

Ζήτει τῇ ΙΕ΄ Αὐγούστου.

   Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριάμ, ἐπορεύθη εἰς τὴν ὀρεινὴν μετὰ σπουδῆς, εἰς πόλιν Ἰούδα, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον Ζαχαρίου καὶ ἠσπάσατο τὴν Ἐλισάβετ. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἤκουσεν ἡ Ἐλισάβετ τὸν ἀσπασμὸν τῆς Μαρίας, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Καὶ πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Ἰδοὺ γάρ, ὡς ἐγένετο ἡ φωνὴ τοῦ ἀσπασμοῦ σου εἰς τὰ ὦτά μου, ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν ἀγαλλιάσει ἐν τῇ κοιλίᾳ μου. Καὶ μακαρία ἡ πιστεύσασα, ὅτι ἔσται τελείωσις τοῖς λελαλημένοις αὐτῇ παρὰ Κυρίου. Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρί μου· ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί· ὅτι ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός, καὶ ἅγιον τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Ἔμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.

Δόξα.

Ταῖς ὑπὸ διστόμου

ῥομφαίας τετρωμένης

λιταῖς καρδίαν, Σῶτερ,

Σῆς Μητρός, φρούρει πάντας.

Καὶ νῦν.

Ταῖς τῆς Θεοτόκου 

πρεσβείαις, Ἐλεῆμον,

ἐξάλειψον τὰ πλήθη

τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β΄. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Στίχος. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός Σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν

ὀδυνομένης εἰκόνα

νῦν Θεογεννήτορος

χοϊκῶν οἱ σύλλογοι

διὰ πταίσματα,

πτώσεις, νοσήματα,

πλάνην, ἀδικίαν,

βασκανίαν καὶ φαυλότητα

καὶ ἐκβοήσωμεν·

Κεχαριτωμένη Μητρόθεε,

ἑπτὰ ἧς σπάθαι, Δέσποινα,

σὴν σεπτὴν καρδίαν τιτρώσκουσι,

σύντριψον τὰ βέλη

ἐχθροῦ τὰ καθ’ ἡμῶν σῶν προσευχῶν

σπάθαις καὶ ῥῦσαι στενώσεων

σὲ τοὺς μακαρίζοντας.

ᾨδὴ ζ΄. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Ἧς καρδία διῆλθε,

Συμεὼν ὡς προεῖπε,

ῥομφαία δίστομος,

ὁ γηραιὸς πρεσβύτης,

Παρθένε, Θεοτόκε,

ὅτι εἶδες σταυρούμενον

σὸν Τόκον, σμῆξον ἡμῶν

τὰ δάκρυα εὐχαῖς σου.

Ῥῦσαι νόσων παντοίων,

προβλημάτων τοῦ γάμου,

δεινῶν αἱρέσεων,

συμπτώσεων, κινδύνων

καὶ πάσης ἐπηρείας

τοῦ ἐχθροῦ, Μῆτερ, δούλους σου,

ἧσπερ ῥομφαία δεινὴ

διῆλθε τὴν καρδίαν.

Δόξα...

Ἀνωτέρους συντήρει

ἐχθρικῆς ἐπηρείας

καὶ βίου θλίψεων

τοὺς πίστει προσκυνοῦντας

τὴν σπάθαις τετρωμένην

νῦν ἑπτά, Μητροπάρθενε,

μορφήν σου τὴν ἱεράν,

ὦ Κεχαριτωμένη.

Καὶ νῦν...

Σὴν εἰκόνα προθύμως

οἱ πιστοὶ προσκυνοῦντες,

Θεογεννήτρια,

ὑπὸ σπαθῶν, Παρθένε,

ἑπτὰ τὴν τετρωμένην,

ἐκδεχόμεθα χάριν σου,

δι’ ἧς ἐχθροῦ μιαροῦ

συντρίβομεν παγίδας.

ᾨδὴ η΄. Τὸν Βασιλέα.

Κόπασον σάλον

ἡμῶν παθῶν, προσκυνούντων

σὴν μορφὴν ὑπ’ ἑπτὰ τετρωμένην,

Κεχαριτωμένη,

σπαθῶν, Θεογεννῆτορ.

Ἄνωθεν, Μῆτερ,

ἡμᾶς εὐλόγει, Παρθένε,

προσκυνοῦντας μορφὴν τετρωμένην

ὑπ’ ἑπτά, Παρθένε,

σπαθῶν τὴν σὴν γλυκεῖαν.

Δόξα...

Ῥεόντων πάντας

δεῖξον ἡμᾶς ὑπερόπτας,

προσκυνοῦντας μορφήν σου ἁγίαν,

ὑπ’ ἑπτά, Παρθένε,

σπαθῶν τὴν τετρωμένην.

Καὶ νῦν...

Δεῦτε εἰκόνα

κατασπασώμεθα πίστει

σὴν σεπτήν, ἀγαθή, τετρωμένην

ὑπ’ ἑπτὰ τῷ ὄντι

σπαθῶν, Θεογεννῆτορ.

ᾨδὴ θ΄. Κυρίως Θεοτόκον.

Ἰδεῖν μορφῆς το κάλλος

σοῦ Υἱοῦ, Παρθένε,

τοὺς προσκυνοῦντας μορφήν σου ἀξίωσον

ὑπὸ σπαθῶν τετρωμένην ἑπτά, Μητρόθεε.

Ἁγίασον σοὺς δούλους

πίστει προσκυνοῦντας

τὴν ὑπ’ ἑπτὰ τετρωμένην εἰκόνα σου

σπαθῶν, πανάχραντε Μῆτερ, Θεογεννήτρια.

Δόξα...

Σὲ πόθῳ, Θεοτόκε,

ἀνυμνολογοῦντες

κατασπαζόμεθα θείαν εἰκόνα σου,

ὑπὸ σπαθῶν τετρωμένην ἑπτά, πανύμνητε.

Καὶ νῦν...

Χριστὸν ἐκδυσωποῦσα

μὴ ἐλλείπῃς, Μῆτερ,

ὑπὲρ ἡμῶν προσκυνούντων εἰκόνα σου,

ὑπὸ σπαθῶν τετρωμένην ἑπτά, Πανάχραντε.

Μεγαλυνάρια

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

 

Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

καὶ τὰ παρόντα Μεγαλυνάρια

Χαίροις, Μῆτερ ἄχραντε τοῦ Χριστοῦ,

ἡ τιτρωσκομένη

τὴν καρδίαν σπάθαις ἑπτὰ

διὰ τὰς μαγείας

ἡμῶν καὶ βασκανίας

καὶ συμφορὰς καὶ πλάνας

καὶ ἀσθενήματα.

Δεῦτε προσκυνήσωμεν εὐλαβῶς

σὴν σεπτὴν εἰκόνα,

Θεοτόκε, τὴν τὰς σκληρὰς

χοϊκῶν καρδίας

ἐκ πάσης ἁμαρτίας

πιαίνουσαν εὐχῶν σου

ῥείθροις, πανεύφημε.

 

Μῆτερ, τὴν καρδίαν σπάθαι ἑπτά,

Κεχαριτωμένη,

ἧς διέρχονται ἐξ ἡμῶν

τῶν ἀμπλακημάτων

καὶ πάσης ἀνομίας,

τοὺς προσκυνοῦντας σκέπε

θείαν εἰκόνα σου.

Λύτειρα στειρότητος γυναικῶν,

Κεχαριτωμένη,

διὰ σπάθης τῶν σῶν εὐχῶν

πέφηνας τῶν πίστει

προσκυνουσῶν μορφήν σου,

ἣν δίστομος ῥομφαία

πάλαι κατέτρωσεν.

Μῆτερ, τετρωμένην ὑπὸ σπαθῶν

σὴν σεπτὴν εἰκόνα,

Μητροπάρθενε, νῦν ἑπτὰ

καὶ ὀδυνομένην

διὰ τὰς ἁμαρτίας

ἡμῶν ἐν κατανύξει

κατασπαζόμεθα.

Δίστομος ῥομφαία καρδίαν σήν,

πάναγνε, διῆλθεν,

ὅτε εἶδες τὸν σὸν Υἱόν,

Κεχαριτωμένη,

σταυρούμενον, πρεσβύτης

ὡς Συμεὼν προεῖπε

σοὶ ὁ σεβάσμιος.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί,

Πρόδρομε Κυρίου,

Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς,

οἱ Ἅγιοι πάντες,

μετὰ τῆς Θεοτόκου

ποιήσατε πρεσβείαν

εἰς τὸ σωθῆναι ἡμᾶς.

τρισάγιον

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (γ') 

Δόξα... Καὶ νῦν..

.

 Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.Κύριε, ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν,ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου. Κύριε, ἐλέησον. Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον. 

Δόξα... Καὶ νῦν...

  

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ἀμήν.

 

Ἦχος πλ. β' 

Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς· πάσης γὰρ ἀπολογίας ἀποροῦντες, ταύτην σοι τὴν ἱκεσίαν, ὡς Δεσπότῃ, οἱ ἁμαρτωλοὶ προσφέρομεν, ἐλέησον ἡμᾶς.

         Δόξα... 

Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς· ἐπὶ σοὶ γὰρ πεποίθαμεν, μὴ ὀργισθῇς ἡμῖν σφόδρα, μηδὲ μνησθῇς τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, ἀλλ' ἐπίβλεψον καὶ νῦν, ὦς εὔσπλαγχνος, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν ἐχθρῶν ἡμῶν· σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς λαός σου, πάντες ἔργα χειρῶν σου, καὶ τὸ ὄνομά σου ἐπικεκλήμεθα

 

Καὶ νῦν...

Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Θεοτόκε Παρθένε, ῥομφαία δίστομος

διῆλθε σοῦ τὴν καρδίαν,

προφήτης ὡς Συμεὼν

σοὶ προεῖπεν, ὅτε Τόκον σου σταυρούμενον

εἶδες καὶ σπάθαι νῦν ἑπτὰ

τῶν ἡμῶν ἁμαρτιῶν

τιτρώσκουσι σὴν καρδίαν,

τὴν τὰς ξηρὰς καὶ ἀνίκμους

ἡμῶν καρδίας ἁπαλύνουσαν.

Ἦχος β΄. Ὅτε ἐκ τοῦ Ξύλου

Πάντων οἰκετῶν σου τὰς σκληρὰς

πίανον καρδίας εὐχαῖς σου,

Μῆτερ τοῦ Λόγου Θεοῦ,

σπάθαι ἧς τιτρώσκουσιν

ἑπτὰ καρδίαν σου,

ἣν ῥομφαία, πανύμνητε,

διῆλθε σὸν Τόκον

ὅτε εἶδες, Δέσποινα

σεμνή, σταυρούμενον,

Συμεὼν ὡς σοὶ ὁ Προφήτης

ἀληθῶς προεῖπέ σοι, ὕμνοις

ἵνα μεγαλύνωμεν τὴν χάριν σου.

Δέσποινα, πρόσδεξαι

τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου

καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς

ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου

εἰς σὲ ἀνατίθημι,

Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,

φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

Δίστιχον.

Ἁπάλυνον σκληρὰς καρδίας σῶν δούλων,

Μῆτερ, δέεταί σου Χαραλάμπης πόθῳ.

Τ Ε Λ Ο Σ

Κ Α Ι   Δ Ο Ξ Α

Τ ῼ   Μ Ο Ν ῼ   Α Λ Η Θ Ι Ν ῼ 

Θ Ε ῼ   Η Μ Ω Ν

«Η ΑΠΑΛΥΝΟΥΣΑ ΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ»

Η ΜΥΡΟΒΛΥΤΙΣΣΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΛΥΣΑΣΗΣ ΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΙΑ

Προσευχές στην Μητέρα του Θεού ενώπιον της Εικόνας Της

ΑΠΑΛΎΝΟΥΣΑ ΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑΣ ΚΑΡΔΊΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

                        Πολυοδυνόμενη Μήτερ του Θεού, την μακαριζομένην υπεράνω πασών των παρθένων, συμφώνως τη αγνότητι και τη ποικιλία των βασάνων των υποφερόντων εκ Σου τη γη. Εισάκουσον τας ικεσίας ημών και απάλυνον τας καρδίας των σκληρών ανθρώπων και προστάτεψον ημάς υπό την σκέπην του ελέους Σου. Ότι άλλην καταφυγήν και ένθερμη μεσίτρια εκτός Σου ου γινώσκομεν, αλλά ως έχουσα μεγίστην παρρησίαν ενώπιον του Ενός του γεννηθέντος, υπό Σου, βοήθησον και σώσον ημάς ταις δεήσεσί Σου, ότι εκτός Σου ου δυνάμεθα ίνα επιτύχωμεν την Επουρανίον Βασιλείαν, όπου συν πάσι τοις Αγίοις, ψάλλομεν τον τρισάγιον ύμνον Ενί εν Τριάδι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΤΊς μη καλέσει Σε Ευλογημένη, Παρθένε Κεχαριτωμένη! Τις μη υμνήσει Σου την στοργήν προς το γένος των ανθρώπων! Δεόμεθά Σου, ικετεύομεν Σε, μη εγκαταλείπεις ημάς εν δυστυχίαις ^. απάλυνον τας καρδίας ημών εν αγάπη και απόστειλον το έλεός Σου τοις εχθροίς ημών ίνα απαλύνει τας καρδίας αυτών τη ειρήνη Σου προς ημάς τους καταδιωκόμενους υπ’ αυτών. Έτι του κόσμου μισούντων ημάς, έκτεινον την Σην αγάπην προς ημάς, δέξου ημάς και δος ημίν την θεοδώρητον χάριν της υπομονής, ίνα ανθέξωμεν άνευ γογγυσμού τους πειρασμούς, συμπλοκάς εν τω κόσμω Δέσποινα. Απάλυνον τας καρδίας των μοχθηρών ανθρώπων των επανισταμένων εναντίον ημών, μήπως αι καρδίαι αυτών απολεσθούν εν τη αδικία, αλλά Κεχαριστωμένη, Συ ικέτευσον τον Σον Υιόν και Θεόν ημών όπως επισκιάσει τας καρδίας αυτών εν ειρήνη ίνα ο πονηρός, ο πατήρ του κακού καταισχυνθεί. Και ημείς ταπεινοί και αχρείοι καθώς ήμεν ψάλλοντες την στοργήν Σου προς ημάς, υμνήσωμέν Σοι, Πανθαύμαστη Κυρία, Παρθένε Κεχαριτωμένη  ^.  επάκουσον ημών τη ώρα ταύτη, ότι αι καρδίαι ημών εισί βαρείαι, προφύλαξον ημάς εν ειρήνη και αγάπη ο εις τω ετέρω και προς τους εχθρούς ημών, τίλλε πάσαν αδυναμίαν και εχθρότητα ην έχομεν, ίνα υμνώμεν εις Σε και τω Υιώ Σου τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ. Αλληλούια (εκ.γ’).

ΤΡΙΤΗ  ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ευχαριστούμεν Σοι, Κύριε ος αγαπάς την ανθρωπότητα, Βασιλεύ των αιώνων και δοτήρ πάντων των αγαθών. Συ διέλυσας εχθρότητα και εχάρισας ειρήνη παντί τω λαώ. Χάρισον νυν ειρήνην τοις δούλοις Σου και ενδυνάμωσον τον φόβον Σου εν αυτοίς, ούτως δυνάμεθα ίνα αγαπάμε αλλήλους. Πράϋνον διαφωνίας, αποδίωξον σκάνδαλα προκεκλημένα εκ γλωσσοφαγίας. Ότι Συ ει η ειρήνην ημών και εις Σε αποδίδομεν δόξαν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ένα όνειρο στο Η εικόνα συμβολίζει την εκπλήρωση της προφητείας του Δικαίου Γέροντα Συμεών: «σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. 2;35).

Η «Απαλύνουσα τας σκληράς καρδίας» είναι ασυνήθιστη στην απεικόνισή της με τα επτά σπαθιά ή θλίψεις της Μητέρας του Θεού, με ένα σπαθί να τρυπάει την καρδιά της από κάτω. Στην Αγία Γραφή, ο αριθμός επτά, συνήθως δηλώνει την πληρότητα κάποιου και αφθονία. Σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η πληρότητα των απέραντων θλίψεων, πόνου και της καρδιάς, που ένιωσε η Θεοτόκος στη διάρκεια της επιγείου ζωής της. Όπως τον Χριστό θα τον διαπερνούσαν καρφιά και μία λόγχη, έτσι και την ψυχή της Πάναγνης θα την διαπερνούσε ένα σίγουρο όπλο θλίψεως καί πόνου  στην καρδιά.

Πριν την επανάσταση του 1917, η Θαυματουργή εικόνα ήταν στην εκκλησία του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου Μπογκολυγιούρσκ, μιά μικρή επαρχιακή εκκλησία στις όχθες του ποταμού Τοσίν, όχι μακριά από την πόλη Βόλογκντα.

Η Μητέρα του Θεού είναι ζωγραφισμένη σε μία ασυνήθιστη θέση, μόνη, χωρίς το Θείο Βρέφος. Την διαπερνούν επτά βέλη. Υπάρχει η ακόλουθη ιστορία γι’ αυτήν την εικόνα:

Ένας χωρικός της περιφέρειας Καντόκοβσλυ, υπέφερε πολλά χρόνια από μία γενική αδυναμία και μία αναπηρία, από τις επιπλοκές μιας αρρώστιας. Είδε οποίο έμαθε ότι μπορούσε να θεραπευτεί, εάν επισκεπτόταν αυτήν την εκκλησία και βρήκε την εικόνα αυτήν της Παναγίας στο κωδωνοστάσιο. Πήγε δύο φορές εκεί από το όνειρό του και ζήτησε να μπει στο κωδωνοστάσιο. Οι υπεύθυνοι δεν τον πίστεψαν και δεν τον άφησαν να μπει μέσα. Τελικά την τρίτη φορά, τον λυπήθηκαν και του επέτρεψαν να ανέβει στο κωδωνοστάσιο. Αμέσως βρήκε την Αγία Εικόνα όπως την είδε στο όνειρό του. Ο άρρωστος χωρικός ζήτησε να ψάλλον μία παράκληση ενώπιων της, αμέσως μετά θεραπεύτηκε. Πέρασε πολύς καιρός χωρίς να ακουστεί τίποτε γι’ αυτήν την εικόνα μέχρι το 1830, όπου χολέρα εμφανίστηκε στην πόλη Βόλογκντα. Οι τρομοκρατημένοι περίοικοι έτρεξαν στην Βασίλισσα των Ουρανών και πήραν αυτήν την εικόνα μαζί με την εικόνα «επτά πόλεις». Τις κουβάλησαν γύρω από την πόλη σε μια επίσημη λιτανεία του Τιμίου Σταυρού. Η επιδημία ελαττώθηκε αισθητά και σύντομα η χολέρα εξαφανίστηκε εντελώς. Από εκείνη τη στιγμή η εικόνα δοξάστηκε από πολλές θαυμαστές θεραπείες ασθενών.

Πώς εμφανίστηκε το άγιο μύρο στο αντίγραφο της θαυματουργού εικόνας.

Στις 2 Μαϊου 1998, ένα κορίτσι ονόματι Αναστασία Μπαρίνα, ήταν στην αγιοποίηση της Αγίας Ματρώνας με την μητέρα της. Ένιωσε ότι ήθελε να αγοράσει αυτή την χάρτινη εικόνα της Μητέρας του Θεού, κολλημένη σε ξύλο. Στη διάρκεια της αγιοποίησης τοποθέτησε την εικόνα πάνω στα άγια λείψανα της Αγίας Ματρώνας- μιας πολύ γνωστής και αγαπητής αγίας της Μόσχας που ήταν αόμματη από την γέννησή της και ανάπηρη από την εφηβική ηλικία.

Η εικόνα φυλασσόταν σε ένα διαμέρισμα της Μόσχας, της Μαργαρίτας Βολόμπιεβ, σύζυγο του Σερκέϊ Λεονόντοβιτς Φορμίν (ο συνοδεύων την εικόνα). Λίγο καιρό αργότερα η εικόνα έγινε σαν ζωντανή. Εκείνοι που την βλέπουν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την λιθογραφία από μία παλιά εικόνα. Κάτω από τα μάτια Της εμφανίστηκαν μαύροι κύκλοι και άρωμα λιβανιού παρουσιάστηκε όπου η εικόνα φυλασσόταν. Η Αγία Εικόνα αντιδρά σε ότι συμβαίνει στον κόσμο. Μύρο αναβλύζει από αυτήν τόσο πολύ που μαζεύεται με τα λίτρα. Πριν από τραγικά γεγονότα, η εικόνα αναβλύζει αίμα. Από εκείνους που έρχονται να την προσκυνήσουν, άλλοι θεραπεύονται, άλλοι βοηθιούνται, μερικοί δεν μπορούν καν να την πλησιάσουν.

 Στην ενθρόνιση του νεοκληθέντος Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου, η εικόνα άρχισε να μυροβλύζει δυνατά στο σπίτι της οικογένειας και αργότερα μετεφέρθη στην εκκλησία. Η Εικόνα «Απαλύνουσα τας σκληράς καρδίας» ήταν παρούσα στην εκλογή του νέου Πατριάρχου και μαρτυρείται από πολλούς ότι ήταν υγρή από μύρο.

Όλοι εκείνοι που απευθύνονται σε Εκείνη με αίσθημα προσευχής για την απάλυνση των σκληρών καρδιών, έρχεται μία ευκολία στα πνευματικά και φυσικά βάσανα. Οι άνθρωποι που προσεύχονται για τους εχθρούς τους ενώπιων Της, ομολογούν ότι τα αισθήματα εχθρότητάς τους, απαλύνουν.

Η Αγία Εικόνα τιμάται την Κυριακή των Αγίων Πάντων, παρόλο που υπάρχουν αναφορές για τις 2 Φεβρουαρίου/15 Φεβρουαρίου.