Παρακλητικός Κανών Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν. 

Ψαλμός ρμβ΄ (142)

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, ἐνώτισαι τήν δέησίν μου ἐν τή ἀληθεία σου, εἰσάκουσόν μου ἐν τή δικαιοσύνη σού• καί μή εἰσέλθης εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρός τήν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τήν ζωήν μου, ἐκάθισε μέ ἐν σκοτεινοῖς ὡς νεκρούς αἰῶνος καί ἠκηδίασεν ἔπ ἐμέ τό πνεῦμά μου, ἐν ἐμοί ἐταράχθη ἡ καρδία μου. Ἐμνήσθην ἡμερῶν ἀρχαίων, ἐμελέτησα ἐν πάσι τοῖς ἔργοις σου, ἐν ποιήμασι τῶν χειρῶν σου ἐμελέτων. Διεπέτασα πρός σέ τάς χεῖράς μου, ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρος σοί.

Ταχύ εἰσάκουσόν μου, Κύριε, ἐξέλιπε τό πνεῦμά μου μή ἀποστρέψης τό πρόσωπόν σου ἄπ ἐμοῦ, καί ὁμοιωθήσομαι τοῖς καταβαίνουσιν εἰς λάκκον. ἀκουστόν ποίησον μοί τό πρωί τό ἔλεός σου, ὅτι ἐπί σοῖ ἤλπισα• γνώρισον μοί, Κύριε, ὁδόν, ἐν ἤ πορεύσομαι, ὅτι πρός σέ ἤρα τήν ψυχήν μού• ἐξελού μέ ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρός σέ κατέφυγον. δίδαξον μέ τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, ὅτι σύ εἰ ὁ Θεός μού• τό πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει μέ ἐν γῆ εὐθεία. Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, ζήσεις μέ, ἐν τή δικαιοσύνη σου ἑξάξεις ἐκ θλίψεως τήν ψυχήν μου καί ἐν τῷ ἐλέει σου ἐξολοθρεύσεις τούς ἐχθρούς μου καί ἀπολεῖς πάντας τούς θλίβοντας τήν ψυχήν μου, ὅτι ἐγώ δοῦλός σου εἰμι.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος ἅ΄. Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίω, καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὐτοῦ.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος β΄. Πάντα τά ἔθνη ἐκύκλωσαν μέ, καί τῷ ὀνόματι Κυρίου ἠμυνάμην αὐτούς.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Στίχος γ΄. Παρά Κυρίου ἐγένετο αὔτη, καί ἔστι θαυμαστή ἐν ὀφθαλμοῖς ἠμῶν.

Θεός Κύριος, καί ἐπέφανεν ἠμίν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ.

Τούς Ὀρθοδόξων βασιλέων προστάτας, οἱ συνεχόμενοι δεινοῖς ἀνυποίστοις, ἐκλιπαροῦντες κράξωμεν ἐκ βάθους ψυχῆς∙ Κωνσταντίνε μέγιστε, καί θεοφρον Ἑλένη, λιταῖς ὑμῶν, Θεοστεπτοι, πάσης ρύσασθε βλάβης, καί ἐκ δεινῶν λυτρώσασθε ἠμᾶς, ὡς πρεσβευταί ἀεί ἠμῶν θερμοτατοι.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.

Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἦχος δ΄ .Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῶ

Τή Θεοτόκω ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν, ἁμαρτωλοί καί ταπεινοί καί προσπέσωμεν ἐν μετάνοια κράζοντες ἐκ βάθους ψυχῆς. Δέσποινα βοήθησον, ἐφ’ ἠμίν σπλαγχνισθεῖσα, σπεῦσον ἀπολλύμεθα ὑπό πλήθους πταισμάτων, μή ἀποστρέψεις σούς δούλους κενούς. Σέ γάρ καί μόνην ἐλπίδα κεκτήμεθα.

Ψαλμός ν΄ (50)

Ἐλέησον μέ, ὁ Θεός, κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημα μου•επί πλεῖον πλῦνον μέ ἀπό τῆς ἀνομίας μου καί ἀπό τῆς ἁμαρτίας μοῦ καθάρισον μέ. Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγώ γινώσκω, καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἐστι διαπαντός. Σοί μόνω ἥμαρτον καί τό πονηρόν ἐνώπιόν σου ἐποίησα, ὅπως ἄν δικαιωθῆς ἐν τοῖς λόγοις σου, καί νικήσης ἐν τῷ κρίνεσθαι σέ. Ἰδού γάρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησε μέ ἡ μήτηρ μου. Ἰδού γάρ ἀλήθειαν ἠγάπησας, τά ἄδηλα καί τά κρύφια της σοφίας σου ἐδήλωσας μοί. Ραντιεῖς μέ ὑσσώπω, καί καθαρισθήσομαι, πλυνεῖς μέ, καί ὑπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ἀκουτιεῖς μοί ἀγαλλίασιν καί εὐφροσύνην, ἀγαλλιάσονται ὀστέα τεταπεινωμένα. Ἀποστρεψον τό πρόσωπόν σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἑξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καί πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου. Μή ἀπορρίψης μέ ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό πνεῦμά σου τό ἅγιον μή ἀντανέλης ἄπ ἐμοῦ. Ἀπόδος μοί τήν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καί πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. Διδάξω ἀνόμους τάς ὁδούς σου, καί ἀσεβεῖς ἐπί σέ ἐπιστρέψουσι. Ρύσαι μέ ἐξ αἱμάτων ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς σωτηρίας μου•αγαλλιάσεται ἡ γλῶσσά μου τήν δικαιοσύνην σου. Κύριε, τά χείλη μου ἀνοίξεις, καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου. Ὅτι εἰ ἠθέλησας θυσίαν, ἔδωκα ἀν•ολοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῶ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην ὁ Θεός οὐκ ἐξουδενώσει. Ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τή εὐδοκία σου τήν Σιῶν, καί οἰκοδομηθήτω τά τείχη Ἱερουσαλήμ• τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφοράν καί ὁλοκαυτώματα• τότε ἀνοίσουσιν ἐπί τό θυσιαστήριον σού μόσχους.

Ὠδή ἅ΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρᾶν διοδεύσας.

Κύριέ της δόξης καί Βασιλεῦ, τῆς κυριευούσης, ἀσθενείας μέ χαλεπῆς, τῶν σεπτῶν Ἀνάκτων ἰκεσίαις, τόν σόν ἱκέτην εὐσπλάγχνως ἁπάλλαξον.
Ὡς ὄντως ἐγένου σύ ἐραστής, Κωνσταντίνε μέγα, βασιλείας τῶν οὐρανῶν, οὕτω τόν σόν δοῦλον βασιλεύειν, κατά παθῶν καί δαιμόνων ἀξίωσον.
Νοός μου τό σκότος ταῖς σαῖς εὐχαῖς, Ἑλένη θεοφρον, καταλάμπρυνον ταῖς φαιδραῖς, ἄς ἀπολαμβάνεις ἀεννάως, θεαρχικᾶς οὐρανίας λαμπρότητας.

Θεοτοκίον
Σύ ὄντως τῆς θείας ἀνατολῆς, ὑπάρχουσα Πύλη, πύλας ἀνοιξόν μοί Ἁγνή, μετανοίας ἀληθοῦς καί ἐκ πυλῶν μέ, τῆς ἁμαρτίας λιταίς σου ἑξάρπασον.

Ὠδή γ΄. Οὐρανίας ἁψίδος
Τυχεῖν σπεύσας ἐνθέων, ἀνταμοιβῶν, Πάνσεπτε, πλάνην σύ κατέλιπες καί σκότος πατροπαράδοτον καμέ οὔν δέομαι, δαιμονικῆς σαῖς πρεσβείαις, πλάνης σκοτιζούσης μου τόν νοῦν ἁπάλλαξον.

Ἀπό πάσης ἀνάγκης, καί τῶν δεινῶν λύτρωσαι, ἅπαντάς τους πίστει Ἑλένη, σοί καταφεύγοντας, ταῖς ἰκεσίαις σου, τυρός τόν τεχθέντα ἀφράστως, καί σταυρόν καί θάνατον, καθυπομείναντα.

Ναόν θεῖον, Ἑλένη, ἐν τή Σιῶν κτίσασα, καί τό ἀρραγές χριστιανῶν, θεῖον τρόπαιον, σύ φανερώσασα, ὑπέρ ἠμῶν ἐκδυσώπει, ἄπραγη καί ἄτρεπτον, τήν πίστιν τηρήσασθαι.

Θεοτοκίον
Τόν βυθῶ ἁμαρτίας, διηνεκῶν κείμενον, δοῦλόν σου Παρθένε, ὡς εὔσπλαγχνος, σύ ἐξέγειρον∙ σῶσον μέ οἴκτειρον. Σύ γάρ λιμήν τῶν ἐν ζάλη, καί τῶν πεπτωκότων, θεία ἀντίληψις.

Ὠδή δ΄. Εἰσακήκοα, Κύριε
Ἱλασμόν καί συγχώρησιν, τόν παμβασιλέα Θεόν ἱκέτευε, τῶν πταισμάτων μοί δωρήσασθαι, Κωνσταντίνε Μέδων ἅγιωτατε.
Νῦν ἀνάκτων τό καύχημα, θεῖε Κωνσταντῖνε, φωτί παρίστασαι, τῆς Τριάδος τάς ψυχᾶς ἠμῶν, καταλάμπων θείαις ἰκεσίαις σου.
Ὄντως Μέδων παμπόθητε, σύ τῶν Ὀρθοδόξων εἰ τό κραταίωμα, τῶν πτωχῶν μέγας ὑπέρμαχος, καί τῶν αἰχμαλώτων ἡ ἀναρρυσις.

Θεοτοκίον
Νῦν ψυχήν μου Πανάχραντε, τήν ἐσκοτισμένην τοῖς παραπτώμασι, ὡς Θεόν σαρκί κυήσασα, φωτί οὐρανίω καταλάματρυνον.

Ὠδή ἐ΄. Φώτισον ἠμᾶς
Ἔλαβες, Σεπτέ, ἐκ Θεοῦ σοφίαν ἄμετρον, καί τοῦ Σολομῶντος τήν φρόνησιν διό σοφία λιταίς σου, θεία μέ καταγλάϊσον.
Λάμπρυνον στολήν, τῆς ψυχῆς μου, Ἰσαπόστολε, ἤν παθῶν κηλίσιν ἠμαύρωσα, καί εἰς νυμφώνα, τοῦ Ὑψίστου μέ εἰσάγαγε.
Ἔφερες εἰς φῶς, τόν κρυπτόμενον ἐν ἔτεσι, πλείστοις τοῦ Σωτῆρος τάφον τόν ἅγιον, ὄν προσκυνῆσαι, ὤ Ἑλένη μέ ἀξίωσον.

Θεοτοκίον
Νέφη τῶν παθῶν, ἀποσόβησον, Πανάχραντε, ὡς φωτός νεφέλη ὑπάρχουσα, ἐκ τῆς ψυχῆς μου, καί σή αἴγλη μέ καταύγασον.

Ὠδή στ΄. Τήν δέησιν ἐκχεῶ
Ἤθροισας, Κωνσταντίνε θεοφρον, ἐν Συνόδω τόν χορόν τῶν πατέρων, καί δί’ αὐτῶν τάς καρδίας ἁπάντων, πίστεως θείας, τοῖς νόμοις ἐστήριξας∙ ἀξίωσον οὔν καί ἠμᾶς, τοῦ φυλάττειν τήν πίστιν ἀμόλυντον.
Νοῦν σου, θεοφρον, εἰς τόν Πλάστην στηρίξας, τόν τοῖς πάσι παρέχοντα τόν βίον, εἰδωλικής καί ματαίου θρησκείας, ἀπεσκοράκισας ὅλως σεβάσματα∙ εὔχου δέ καί ὑπέρ ἠμῶν, ἀκλινεῖς ἐν τή πίστει φυλάττεσθαι.
Ἄφθορον πολιτείαν ποθοῦσα, τήν θεοσδοτον ἠσπάσθης θρησκείαν∙ τῷ Βασιλεῖ δέν τῶν αἰώνων, Ἑλένη, ὑποταχθεῖσα χορεύεις αἰώνια, πρεσβεύουσα ὑπέρ ἠμῶν, τῶν πιστῶς ἐκτελούντων τήν μνήμην σου.

Θεοτοκίον
Νήχεται, πανακήρατε Κόρη, ἡ πανάθλιος ψυχή μου κακίαις∙ διό λουτρῶ μετανοίας τελείας, καί τοῖς κρουνοῖς τῶν δακρύων καθάρισον∙ καί σῶσον μέ τόν δυστυχῆ, ἐπί σέ ἀδιστάκτως προστρέχοντα.
Ἐκ θλίψεων καί ἐκ παντοίων κινδύνων καί νόσων, Ἰσαπόστολοι θεῖοι, ρύσασθε ἠμᾶς τούς πιστῶς, γεραίροντες, λιταῖς ὑμῶν πρός Θεόν ταῖς ἐνθέρμοις.

Καί τό Θεοτοκίον
Ἐπιβλεψον, ἐν εὐμενεία, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν του σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄
Κωνσταντῖνος σήμερον, σύν τή μητρί τή Ἑλένη, τόν Σταυρόν ἐμφαίνουσι, τό πανσεβάσμιον Ξύλον, πάντων μέν τῶν Ἰουδαίων, αἰσχύνην ὄντα, ὅπλον δέ, πιστῶν ἀνάκτων κατ’ ἐναντίων∙ δί’ ἠμᾶς γάρ ἀνεδείχθη, σημεῖον μέγα, καί ἐν πολέμοις φρικτόν.

Προκείμενον. Ἦχος δ΄.
Ὕψωσα ἐκλεκτόν ἐκ τοῦ λαοῦ μου ἐν ἐλαίω ἁγίω μου ἔχρισα αὐτόν.
Στίχος: Ὑπέταξε λαούς ἠμίν καί ἔθνη ὑπό τούς πόδας ἠμῶν.

Εὐαγγελίον. Ἐκ τοῦ κατά Ματθαῖον (ἰστ΄ 13-19)

Τῷ καιρῶ ἐκείνω, ἐλθῶν ὁ Ἰησοῦς εἰς τά μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου, ἠρώτα τούς μαθητᾶς αὐτοῦ λέγων∙ Τίνα μέ λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου; Οἱ δέ εἶπον∙ Οἱ μέν Ἰωάννην τόν Βαπτιστήν, ἄλλοι δέ Ἠλίαν∙ ἕτεροι δέ Ἱερεμίαν, ἤ ἕνα τῶν Προφητῶν. Λέγει αὐτοῖς∙ Ὑμεῖς δέ τίνα μέ λέγετε εἶναι; Ἀποκριθεῖς δέ Σίμων Πέτρος, εἶπε∙ Σύ εἰ ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. Καί ἀποκριθεῖς ὁ Ἰησοῦς, εἶπεν αὐτῶ∙ Μακάριος εἰ, Σίμων βάρ Ἰωνά, ὅτι σάρξ καί αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψε σοί, ἀλλ’ ὁ Πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καγῶ δέ σοί λέγω, ὅτι σύ εἰ Πέτρος, καί ἐπί ταύτη τή πέτρα οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν, καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς∙ καί δώσω σοί τάς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί ὅ ἐάν δήσης ἐπί τῆς γής, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καί ὅ ἐάν λύσης ἐπί τῆς γής, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι

Ταῖς τῶν Θεοστέπτων πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἑξάλειψον τά πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος: Ἐλεῆμον, ἐλέησον μέ ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἑξάλειψον τό ἀνόμημά μου.

Ἦχος πλ. Β΄. Μεταβολή τῶν θλιβομένων
Μεταβολή τῶν αἰχμαλώτων, ἀνόρθωσιν τῶν πεπτωκότων ὑπάρχοντες, Βασιλεῖς θεοφόροι, σώσατε Πόλιν καί λαόν, τῶν πολεμουμένων οἱ προστᾶται, καί ἀνορθωταί τυραννουμένων, ταῖς θείαις ἠμῶν ἐντεύξεσι.

Ὠδή ζ΄. Παῖδες Ἑβραίων
Ἄναξ, τό κλέος ἀνεδείχθης, τῶν ἀνάκτων σκηνώματα δ’ ἀγγέλων, κατοίκων τῶν πιστῶς, ἠμῶν σέ ἀνυμνούντων, τό κοσμικόν κλυδώνιον, καταπράϋνον λιταίς σου.
Κύριος στέφανον, ὤ ἄναξ, ἀπονέμει σοί γενναίως καθελόντι, τῶν εἰδώλων βωμούς, καί πάντας τούς ἀνθρώπους, εἰς πίστιν ὁδηγήσαντι, τήν ὀρθήν καί παναγίαν.
Τίς διηγήσεται, Ἑλένη, οὖς ὑπέστης θεοφιλεῖς ἀγώνας, ὑπέρ πίστεως, ἤν ἠγάπησας, ἐν ταύτη οὔν στερέωσον, σαῖς λιταῖς τούς σούς οἰκέτας.

Θεοτοκίον
Ἄχραντε Κόρη, ἁμαρτάνων, καί δουλούμενος ἀτόποις συνηθείαις, τή σεπτή σου ἀεί, προστρέχω συμπαθεία, ἀπηλπισμένον σῶσον μέ, ματρικαίς σου ἰκεσίαις.

Ὠδή ἅ΄. Τόν Βασιλέα
Σοί Κωνσταντίνε, καταφεύγων ὁ τάλας, ἀνακούφισιν ἀπολαβεῖν ἐλπίζω, τῶν κακῶν ὧν πάσχω, ταῖς θείαις σου πρεσβείαις.

Γραπτούς τους ὕμνους, εὐλαβῶς σοί προσφέρω, ἱκετεύων, ὤ ἄναξ, ὅπως σώσας, ἐκ τῶν ἐνοχλούντων, ἐχθρῶν μέ σαῖς πρεσβείαις.

Εὐσεβοφρόνως, οἱ φιλέορτοι δεῦτε, προσπελάσωμεν Ἑλένη τά θεία, ὅπως νοσημάτων, ρυσθῶμεν καί κινδύνων.

Θεοτοκίον
Ρανίδα στάξον, θείας γνώσεως, Κόρη, ἐκ τῶν ἄνω μοί ὡς τάξας σοφίας, χορηγόν τόν θεῖον, καί φώτισον τόν νοῦν μου.

Ὠδή θ΄. Κυρίως Θεοτόκον
Ἁγίως τήν ζωήν σου, τελέσας, Κωνσταντίνε, σύν τοῖς ἁγίοις οἰκεῖν κατηξίωσαι, ὑπέρ ἠμῶν ἱκετεύων, τόν Παντοκράτορα.

Ἰάματα παντοία, βλύζει ἡ εἰκών σου, καί ἀπελαύνει τυράννων φρυάγματα, ὤ Κωνσταντῖνε, διό σέ πίστει γεραίρομεν.

Ρύσαι ἐκ κινδύνων, πάντας, ὤ Ἑλένη, τούς μετά πίστεως σοί προστρέχοντας, καί ἐκ τῶν νόσων ἁπάλλαξον, ταῖς πρεσβείαις σου.

Θεοτοκίον
Ὤ Θεοτόκε Κόρη, πυρός αἰωνίου, τούς προσκυνοῦντας τόν τόκον σου, λύτρωσαι. Σύ γάρ ἠμῶν εἰ προστάτις, τῶν ἀνυμνούντων σέ.

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον καί μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν. Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια

Τόν μέγαν Κωνσταντῖνον σύν τή μητρί, Ἑλένη τή θεία, τούς προστάτας τῶν εὐσεβῶν, καί ἀσείστους βάσεις, τῆς εὐσεβοῦς θρησκείας, εὐφήμως κατ’ ἀξίαν ἀνευφημήσωμεν.

Δώρησαι, θεοστεπτε βασιλεῦ, τοῖς μνήμην τελούσι, τήν ἁγίαν σου σαῖς λιταῖς, ἄφεσιν πταισμάτων, καί τῶν δεινῶν τήν λύσιν, ὡς ἔχων παρρησίαν πρός τόν φιλάνθρωπον.

Ὀρφανῶν ὑπέρμαχον καί πτωχῶν, θησαυρόν σέ μέγαν, ἀπορούντων τέ φροντιστήν, αἰχμαλώτων ρύστην, καί ταπεινῶν προστάτην, εἰδότες σέ τιμῶμεν, ὤ Ἰσαπόστολε.

Πλήρης γενομένη ἁγιασμοῦ, Ἑλένη θεοφρον, ἰαμάτων βλύζειε κρουνούς, δί’ ὧν ἀποπλύνεις, δυσώδεις ἀσθενείας, τῶν σέ ἀνευφημούντων, ταῖς ἰκεσίαις σου.

Πάντες σέ τιμῶμεν χρεωστικῶς, θεῖε Κωνσταντῖνε, ὡς ἀνάκτων θεοσεβῶν, πρῶτον καί κρηπίδα, τῆς πίστεως τῆς θείας, σύν τή μητρί Ἑλένη, ὑμνοῖς γεραίροντες.

Θεοτοκίον
Ἴλεως γενού μοί τῷ ταπεινῶ, ὅτι πλήν σου ἄλλην, οὐ γινώσκω καταφυγήν, ὁ ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις πεπλησμένος∙ ἐλέησον μέ μόνη, χριστιανῶν ἡ ἐλπίς.

Τό Τρισάγιον

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἠμᾶς. (τρεῖς φορές)

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι

Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Παναγία τριάς, ἐλέησον ἠμᾶς. Κύριε ἰλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἠμῶν. Δέσποτα, συγχώρισον τάς ἀνομίας ἠμίν. Ἅγιε, ἐπισκεψε καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἠμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Πάτερ ἠμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τό ὄνομά Σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου, γεννηθήτω τό θέλημά Σου ὡς ἐν οὐρανό καί ἐπί τῆς γής. Τόν ἄρτον ἠμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἠμίν σήμερον, καί ἅφες ἠμίν τά ὀφειλήματα ἠμῶν, ὡς καί ἠμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἠμῶν, καί μή εἰσενέγκης ἠμᾶς εἰς πειρασμόν ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ.

Τροπάριον. Ἦχος δ΄

Τοῦ Σταυροῦ σου τόν τύπον, ἐν οὐρανῶ θεασάμενος, καί ὡς ὁ Παῦλος τήν κλῆσιν, οὐκ ἐξ ἀνθρώπων δεξάμενος, ὁ ἐν βασιλεύσιν ἀπόστολός σου, Κύριε, βασιλεύουσαν πόλιν, τή χειρί σου παρέθετο, ἤν περίσωζε διά παντός ἐν εἰρήνη, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε.

Προσόμοιον.Ἦχος β΄. Ὄτε ἐκ τοῦ ξύλου σέ νεκρόν…
Δεῦτε ἀνυμνήσωμεν πιστοί, τούς τῶν εὐσεβῶν βασιλέων, προστάτας δεῦτε φαιδρῶς, τούτους εὐφημήσωμεν, ἀναβοῶντες αὐτοῖς∙ Κωνσταντῖνε θεοστεπτε, θεοφρον Ἑλένη, παύσατε δεόμεθα, κακῶν τήν πρόοδον, θλίψεων πραΰνατε σάλον, καί τοῖς αἰχμαλώτοις τήν ρύσιν, ταῖς λιταῖς ἠμῶν νῦν χορηγήσατε.

Ἦχος πλ. δ΄
Δέσποινα προσδεξαι, τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί λύτρωσαι ἠμᾶς, ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως.

Ἦχος β΄
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.

Δί’ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἠμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἠμᾶς. Ἀμήν

___________________________________________

ΕΓΚΩΜΙΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

                                                ΣΤΑΣΙΣ Α΄

Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ.

Tῶν ἀνάκτων ἄναξ, Κωνσταντῖνε στερρέ, καὶ Ἑλένη βασιλὶς ἀκατάβλητε, ἱστορίας ἐξετρέψατε τὸν ῥοῦν.

Βασιλεῦ  ἐτέθης  τοῦ Χριστοῦ συνεργός,  Κωνσταντῖνε τὴν εἰρήνην ἑδραίωσας  ἀναιρέσας διωγμοὺς  Χριστιανῶν.

Συνετάγης  ἄρχον τῆς μητρὸς σου βουλαῖς, και ὑπήκουσας τῷ  ῥήματι δίκαιε, τὴν ἰσότητα ἐπέβαλες  λαοῖς.

Ὁ Σταυρὸς ἐπάγη τοῖς πιστοῖς κραταιῶς, ὡς δοθὲν  «ἐν τούτῳ νίκα» πειστήριον καὶ ὡς πρόσταγμα ἐφάνη  ἰσχυρόν.

Ἡ Ἑλένη, μάκαρ, ἀνεδείχθη κρουνός, τῶν ναμάτων τοῦ Χριστοῦ  πόμα  βλύζουσα, κατασβέσασα τὴν δίψαν σῆς ψυχῆς.

Αὐτοκράτορ  ὤφθη οὐρανοῦ ἡ κρηπίς, ἀνηγγέλθη σοι η θεία ἀλήθεια, ὡς ὁ Παῦλος καθεώρας Οὐρανόν.

Ἣν ἐδέξω πίστιν ἐπεστήριξας σύ, ἐβαπτίσθης τελευτοῦντος τοῦ βίου σου καὶ ἐφόρεσας   χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ.

Ἐν δικαίῳ ζήσας πολεμῶν στιβαρῶς, ἀπεδόμησας  ἀδίκων τὰ ἔνεδρα καὶ ἀνέστειλας ἐπίκρουσιν δεινῶν.

Βασιλεῦ ἐνίκας, ὡς στρατάρχης δεινὸς  τῆς ἀγνοίας ἀδιέξοδον ὅρμημα, καὶ θεμέλιον ἐδείχθης τοῦ Χριστοῦ.

Ἐνυπνίῳ ἤχθης εἰς τὴν μάχην στερρός, κραταιώσας τοῦ Χριστοῦ οἰκοδόμημα καὶ ἑνώσας τοὺς λαοὺς διηνεκῶς.

Ἐν πολέμοις ἔσχες τὸν Χριστὸν ὁδηγόν, συναρχόντων ἀκυρώσας τὴν δύναμιν καὶ μητρί σου ἀφυπνώσας τοὺς λαούς.

Ἀποστόλων ζήλῳ ἐξωπλίσθης σοφέ, καὶ Νικαίας ὠργανώσας  τὴν Σύνοδον, ἀπηλλάγης τοῦ Ἀρείου τῶν πλανῶν.

Ἱκανὸς καὶ μέγας ἀνεδείχθης ἀνήρ, ἱστορίας σὺ ἐκτρέψας κατεύθυνσιν,  ἐπιτρέψας τε Χριστοῦ τὴν διδαχήν.  

Ὁμονοίας λίθος ὡς θεμέλιον σόν, κατετέθη ὑπὸ σοῦ ἀξιάγαστε καὶ εἰρήνην ἐπεδίωξας ἰδεῖν.

Τοὺς ἐχθροὺς πατάξας κατελύθη θεῶν  καὶ εἰδώλων τε ἡ πλάνη  πανθαύμαστε, ἀνῃρέθη ἡ τοῦ ψεύδους ἐποχή.

Ἱκανῶς Ἑλένη ἐπετήρησας ζῆν τοῦ υἱοῦ σου, καὶ ὀρθῶς συνεβούλευσας τὴν  ὁδὸν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖν.

Ὁ Σταυρὸς ἐτέθη ὡς σφραγὶς βιοτῆς, ἡ εὐπρέπεια ἐπλήρου τὸν βίον σου, ἁρμοσθέντα, ὦ Ἑλένη, τῷ Θεῷ 

Ἀρραγὴς ἐδείχθη ἡ ἀγάπη ἡ σὴ τῇ μητρί σου Κωνσταντῖνε ἀγέρωχε καὶ τὸ σέβας ἐν Χριστῷ διηνεκές.

Ὡς ἀνθρώπων μήτηρ, Κωνσταντῖνε στερρέ, ἡ Ἑλένη ἐνεθάρρυνε ἄρξασθαι ἀδυνάτων καὶ πτωχῶν σε προνοεῖν.

Γηραιὰ ὡς νέα ἀνεζήτεις Σταυρὸν, ὦ Ἑλένη, καὶ ἐν πίστει ἀνύψωσας τὸ σὸν λάβαρον ἐλπίδα καὶ ζωήν.

Ἐνυπνίῳ ἔγνως ἐν προσώπῳ Θεόν, ἱκανώθης ἐν Συνόδῳ εἰς Νίκαιαν  Κωνσταντῖνε  σὺ προΐστασθαι  δεινῶς.   

Ἐπιστώθη κῦρος ὁ υἱός σου ἐν σοί,  καὶ  σὺν  Σταυρῷ ἐξυψώθη ἡ  ἄφθονος , ὦ Ἑλένη, συνδρομή σου τοῖς πτωχοῖς.

Παρρησίᾳ λόγου καὶ δικαίου φωνῇ, ἱκετεύσατε Θεὸν παντοκράτορα, εἰσακοῦσαι τὰ αἰτήματα ἡμῶν.

Δοξασθῆναι ἦλθεν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ὑμεῖς ὡς ἀληθεῖς ἰσαπόστολοι, διεδώσατε αὐτοῦ τὴν ἐντολήν.  

Δόξα Πατρί.

Ὦ Τριὰς Ἁγία, ἀμφοτέρων λιταῖς Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης σκεπάζουσα, προστατεύεις   ἅπαν γένος ἐν τῇ γῇ.

Καὶ νῦν καὶ ἀεί.

Ὦ Παρθένε Μῆτερ, μεσιτείαις ταῖς σαῖς δυσωποῦμεν τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης  τε εὐχαῖς.

 Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον τροπάριον.

 

 Tῶν ἀνάκτων ἄναξ, Κωνσταντῖνε στερρέ, καὶ Ἑλένη βασιλὶς ἀκατάβλητε, ἱστορίας ἐξετρέψατε τὸν ῥοῦν.

 

ΣΤΑΣΙΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 

Ἄξιόν ἐστι.

Ἄξιόν ἐστι, μνημονεύειν σε τὸν Κωνσταντῖνον,  σθεναρῶς «ἐν τούτῳ νίκα» ὁδεύοντα καὶ τὸ κράτος καθιστῶν εἰρηνικόν.  

Ψεῦδος ἀνελὼν τῶν εἰδώλων ἐγυμνώθη πλάνη, ὡς σοφῇ μητρὶ Ἑλένῃ ἐθέσπισας Κωνσταντῖνε τοῦ Χριστοῦ τὴν διδαχήν.

 Ἔδειξας πυγμὴν τῷ λαῷ  καὶ  περιβάλλοντί σου, καὶ ἐπέβαλες αὐτοῖς τὴν ὁμόνοιαν, ἐλευθέραν τὴν διάνοιαν ποιῶν.

Ἔκλινας  Χριστῷ τῷ λαβάρῳ τῷ τῆς νίκης δείξας  τὸν Χριστὸν ἀεὶ ἡγεῖσθαι τοῦ κράτους σου,  Κωνσταντῖνε  σὺ ἀείφωτε ἀστήρ. 

Μήτηρ εὐλαβὴς ἡ Ἑλένη συνδραμοῦσα, μάκαρ, πολλαπλὰς εὐεργεσίας προσέφερε τῷ λαῷ σου  Κωνσταντῖνε ἀφειδῶς.

Θαῦμα Οὐρανοῦ ἐπεφάνη σοι λαμπρὸν ἡγῆτορ, τοῦ χαρᾶς Σταυροῦ τὸ σύμβολον ἔμπλεον καὶ φωτὸς τῆς τοῦ Χριστοῦ περιωπῆς. 

Ὅραμα ἰδών, ὡς ὁ Παῦλος ἔλαβες τὴν κλῆσιν, μυστηρίου γὰρ ἠνδρώθης τῷ θαύματι στερεώσας θεμελίῳ σου Χριστόν.

Ὄργανον Χριστοῦ ἐκηρύχθης Κωνσταντῖνε πᾶσι καὶ ἡ μήτηρ σου ὡς σύμβουλος ἔδρασε κατευθύνουσα καρδίαν σὴν  καὶ νοῦν.

Ῥώμην σου ποιῶν ἀποικίαν τῶν Μεγάρων πόλιν,   ἣτις τὸ λαμπρόν σου ὄνομα ἔλαβε καὶ πρωτεύουσα  ἐγένετο πιστῶν.

Χαῖρε κραταιά, Κωνσταντίνου πόλις λάμπεις πᾶσι,  τῶν ἁγίων γὰρ ὁμήγυριν ἔτεκες, φιλοθέων καὶ ὁσίων ἡ χαρά.

Ἄστρον φωτεινόν, ὁδηγὸς φανεὶς ἐλευθερίας, ὁ γὰρ Σταυρὸς τῆς νίκης ἐφανερώθη σοι, καθεστὼς τῆς ἀθεΐας καθελών.

Πύργος  σθεναρός, τὴν σκοτόμαιναν λύσας εἰδώλων, ἡ Ἐκκλησία τὸν κόσμον ἐκτήσατο  καὶ διέλυσε αἱρέσεως πληγήν.

Δίαυλος  χρισθείς, ἐν ὁράματι θείῳ πιστεύσας, ὃ ἐξ ἀγνοίας τὴν χώραν μετήγαγε  εἰς τὴν γνῶσιν ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ.

Ἔργοις θαυμαστοῖς, ᾠκοδόμησας τὴν νέαν πόλιν, Κωνσταντῖνε σὺν Ἑλένῃ καθώρισας  τὴν τοῦ κόσμου ἐν ἰσότητι ζωήν.

Ὥσπερ ἀετός, σὺ τὰς πτέρυγας ἤνοιξας ἄναξ, καὶ σκεπάσας τὸν λαόν σου ἐνέπνευσας τὴν εἰρήνην προτιμᾶν ὡς ἀγαθόν.

Μήτηρ ἀρετῆς, καθηγίασας Ἑλένη  κόσμον  τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ ὡς ηὐδόκησεν ὁ Θεὸς εἰς τὰς ψυχὰς συγκατοικεῖν.   

Ἔρεισμα στερρὸν ὁ Σταυρὸς ὑψώθη θαῦμα  πᾶσι, πανοπλία προστατεύουσα ἅπαντας, τῶν δαιμόνων ἀποκρούουσα ὁρμήν.

 Καύχημα πιστῶν τὸν Σταυρὸν ἀνύψωσας Ἑλένη, ὀφλημάτων μεσιτείαις σου λύοντα,  ἀναιροῦντά τε  δαιμόνων τὴν ἰσχύν.

 Ὄμματα ψυχῆς ἀνατείνοντες  ἐν πόθῳ   ἄναξ, ἱκετεύομεν δοθῆναι τὸ ἔλεος  ταπεινῶς προστρέχομέν σοι γεραρέ.      

Αἴγλην καρπωθείς, τῆς μητρός σου φιλοθέοις ἔργοις, ἐν Νικαίας τῇ Συνόδῳ προήδρευσας ἐν ὀρθότητι βουλὰς ἐξαγαγεῖν.

ᾌσμασι καινοῖς εὐφημήσωμεν ἀνάκτων ἄθλους, Κωνσταντῖνε καὶ Ἑλένη πανάξιοι, ἐδοξάσατε Χριστὸν διὰ Σταυροῦ.    

Κλίναντες ὑμῖν κεφαλὴν λιτῶς τοῖς  Χριστοστάταις, ἡμῶν ὕμνον εὐωδίας πνευματικῆς, ἀναπέμπομεν τρισόλβιοι Θεῷ.

 Ἄριστος ἀνήρ, βάσις γέγονε τῆς Ἐκκλησίας,   συνεπικουρούσης   ζήλῳ μητρὸς αὐτοῦ, ἀμφοτέρους προσκυνοῦμεν εὐλαβῶς.

Δόξα Πατρί.

Πάτερ ἀγαθὲ, σὺν Υἱῷ καὶ Πνεύματι  δοξάζει, ἡμῶν πᾶσα Ἐκκλησία λαμπρότητι, Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης ταῖς λιταῖς.

Καὶ νῦν καὶ ἀεί.

Ἄσπιλε, ἁγνή, αἴτησαι  πρὸς τὸν γλυκὺν Υἱόν σου,τῶν ἁμαρτημάτων ἄφεσιν δοῦναί μοι  καὶ  ἐχθροῦ τὰς μεθοδίας  ἀπωθεῖν.

Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον τροπάριον

Ἄξιόν ἐστι, μνημονεύειν σε τὸν Κωνσταντῖνον,  σθεναρῶς «ἐν τούτῳ νίκα» ὁδεύοντα καὶ τὸ κράτος καθιστῶν εἰρηνικόν. 

 

ΣΤΑΣΙΣ  Γ΄

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι δυάδα τὴν ἁγίαν τιμήσωμεν ἐμφρόνως.

Ἑλένην, Κωνσταντῖνον αἰνέσωμεν μεθέξει, τὰ ἔργα μαρτυροῦμεν.  

Ἄκτιστος ἡ κλῆσις, ἐν τούτῳ νίκα ἄναξ Σταυρῷ ἡγιασμένῳ.

Προστάται Ἐκκλησίας πρὸς οὐρανὸν ἀγγέλοις ποιήσατε πρεσβείας.  

Τοῦ ῥοῦ τῆς ἱστορίας μεταβολὴν ποιῆσαι  κατώρθωσας  ὁ μείζων.

Ἐφάνη περιλάμπρως ἐν οὐρανῷ σημεῖον Σταυροῦ ὡς νικηφόρον.

Καινὴν ἐδέχθη Ῥώμην, Ἀνατολὴ ἡγῆτορ ὡς  Κωνσταντίνου πόλιν.

Τὴν νίκην χάρισαί μοι, ὦ Κωνσταντῖνε ἄναξ, κατὰ τῶν πειρασμῶν μου .

Τῷ γένει τῶν πιστῶν σου ἐλευθερίαν μάκαρ ἐχάρισας ἀφθόνως.

Ζήλῳ τῆς Μητρός σου προβάλλεις ἐν τῷ κόσμῳ Σταυρὸν τὸν Ζωοδότην.

Στέφεις ἐστεμμένε στεφάνοις ὑπερλάμπροις οὓς τὸν Σταυρὸν τιμῶσι.

Εἰδώλων θύτας ἔγνως, ὡς ψεύδους αἰχμαλώτους,  τῶν Βασιλέων κλέος.

Ἑλένη τῷ Κυρίῳ βόησον ἐν τάχει ὑπὲρ τῶν σοὶ αἰτούντων.

Χριστοῦ καὶ τοῦ Σταυροῦ του τὴν δύναμιν προβάλλεις  ἀνάκτων μέγα κλέος.

Κραταίωσον ἀγῶνας ψυχῶν εἰς σωτηρίαν Ἑλένη ταῖς εὐχαῖς σου.

Ἐζζήλως  ὡς  τοῦ Παύλου ἀέναον ποιεῖτε  Χριστοῦ ἀναγγελίαν.

Σῷζε πάσης βλάβης τοὺς σὲ καλοῦντας, ἄναξ, θερμαῖς σοι ἱκεσίαις.

Ἴθυνον Κυρίῳ, Κωνσταντῖνε μάκαρ, ἡμᾶς τοὺς σὲ τιμῶντας.

Κάλλυνον, Ἑλένη, ψυχὰς τῶν σοῦ  πρεσβείαις αἰτούντων σωτηρίαν.

Μέγα Κωνσταντῖνε  καὶ ἄνασσα Ἑλένη ῥύετε κινδύνων ἡμᾶς τοὺς σοὺς οἰκέτας.

ᾘνέωκται τοῖς ἔργοις τῶν δύο βασιλέων ἡ θύρα τῆς ἀγάπης.

Στάδιον ἠνοίχθη πιστῶν ἐλευθερίας λατρεύειν τὸν Σωτῆρα.

Ἀθέων καὶ ἀνόμων ἐπαύθη ἡ κακία κατὰ τῶν Χριστονόμων. 

                                             Δόξα Πατρί.

Τριάδος ἡ Θεότης Συνόδῳ ἐστηρίχθη κατὰ Ἀρείου πλάνης.

                                             Καὶ νῦν.

Παρθένε πᾶσι δίδου δυάδι προστασίαν καὶ φωτισμὸν ἀγάπης. 

                        Καὶ πάλιν τὸ πρῶτον τροπάριον.

       Αἱ γενεαὶ πᾶσαι δυάδα τὴν ἁγίαν τιμήσωμεν ἐμφρόνως. 

Δίστιχον

(Κωνσταντῖνε καὶ Ἑλένη πληρώσατε θείας ἀγάπης

Χρῆστον μέλψαντα τὰς ἀρετὰς ὑμῶν).

Ποίημα Κονταξῆ Χρήστου

ΠΗΓΗ: analogion

_______________________________________________________________________

ΕΥΛΟΓΗΤΑΡΙΑ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, δίδαξόν με ὑμνῆσαι Κωνσταντῖνον.

Τῶν Ἀγγέλων χορεῖαι, Κωνσταντῖνον τὸν μέγαν, στεφηφόρον ἐποίουν, ὁ τῶν πάντων δὲ Σωτήρ, ἀφθαρσίας ἡ πύλη, οἶκον Οὐρανοῦ ἔδωκεν ὡς ἔπαθλον, καὶ ἁγίοις πᾶσι τοῦτον συνήθροισε.

   Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, δίδαξόν με ὑμνῆσαι τὴν Ἑλένην.

Τίς ἐκθέσει, ὦ σεμνὴ Βασίλισσα, τὴν ἀέναον εὐεργεσίαν; Τὸν Σταυρὸν γὰρ εὐλογίαν ὑψώσασα, ἐνεψύχωσας τὴν οἰκουμένην, δύναμιν αὐτὴν ἀφειδῶς ἀρύσασθαι, ἐκ Σταυροῦ τε καὶ ὑμνεῖν τὸν Κύριον.  

 

Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, δίδαξόν με ὑμνῆσαι Κωνσταντῖνον.

Λίαν σοφῶς Κωνσταντῖνε ἔθεσας εἰς τὸ λάβαρον «ἐν τούτῳ νίκα», καὶ ὡς σῆμα φωτισμοῦ  καὶ χάριτος ὡράθη, ἥτταν βεβαιῶν ᾍδου καὶ καθαίρεσιν, Διαβόλου δὲ φυγὴν  καὶ Χριστοῦ φανέρωσιν.

Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, δίδαξόν με ὑμνῆσαι τὴν Ἑλένην.

Μυροφόρος, ὡς πάλαι, τοῦ Χριστοῦ Μυροφόροι, ἀνεζήτησας Χριστοῦ τὰ θεῖα ἴχνη, ἀνεῦρες Σταυρὸν δεδεγμένη τὴν χάριν, καύχημα πιστῶν καὶ θυσίας πειστήριον ἀνεδείχθη, πάνσεμνε Βασίλισσα.

Δόξα. Τριαδικόν.

Τῆς Τριάδος οὐσίαν προσκυνεῖν ἀχωρίστως  ἐν τῷ βίῳ ἀπτώτως, ὁδηγεῖτε ἐμφρόνως, ἡμᾶς πάντας ἐν πίστει, ᾗ τὸν φωτισμὸν εὕρομεν πανάριστοι, Κωνσταντῖνε καὶ Ἑλένη ἄνακτες.

Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.

Ζωοδότην τεκοῦσα Παναγία Παρθένε, ἡ ἐλπὶς ἡ βεβαία, τὴν δυάδα  ἁγίων στιβαρῶς καθωδήγεις,  χάριτι Θεοῦ  ἄγειν εἰς ἀλήθειαν, τοὺς βροτοὺς  ὅτι θάνατος κατήργηται. 

Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα. Δόξα σοι ὁ Θεός ( γ΄). 

Δίστιχον

(Κωνσταντῖνε καὶ Ἑλένη πληρώσατε θείας ἀγάπης

Χρῆστον μέλψαντα τὰς ἀρετὰς ὑμῶν).

Ποίημα Κονταξῆ Χρήστου

 ΠΗΓΗ: analogion

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΑΓ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ analogion

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΑΓ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΧΑΡ. ΜΠΟΥΣΙΑ analogion